بررسی رویکردهای تاویلی بهاءولد از قرآن کریم

آثار منظوم و منثور صوفیان را براساس نوع معرفت به دو دسته می‎ توان تقسیم کرد: معرفت شخصی و شهودی؛ معرفت رسمی و سازمان یافته. برخی صوفیه در آثار خود از این دو نوع معرفت یاد کرده‎ اند. گاهی کلامشان از روی آگاهی و از نوع متن‎ های رسمی و مدرسی بوده که هدف از نگارش آن، شفافیت معنا، تثبیت و تعلیم سنت ها و آداب صوفیان و حاصل دانش قراردادی آنهاست؛ اما گاهی کلامشان حاصل تجربه‎های درونی و دریافت های شخصی است و معنا در آن پوشیده و تاویل پذیر است و هدف از نگارش آن، بیان تجربه‎ های شهودی و دریافت های درونی و شخصی در لحظات شور و وجد و حال است. یکی از نثرهای صوفیانه-که در آن این ویژگی ها به خوبی احساس می‎ شود کتاب معارف بهاءولد است که نویسنده در آن به بیان افکار، رویاها و احوال درونی خویش در لحظات اوج هیجان های عاطفی، پرداخته است. غلبه زبان استعاری، ابهام، تاویل پذیری و پراکنش معنایی در سراسر آن وجود دارد. تاویلی که بهاءولد در این کتاب از آیات قرآن دارد، بسیار بدیع و تازه است. نگارنده در این مقاله به روش توصیفی– تحلیلی در صدد آن است که تاویلات بهاءولد را مورد بحث و بررسی قرار دهد.

کلیدواژه ها:

قرآن کریم ، بهاءولد ، معارف بهاءولد ، رویکردهای تاویلی