آموزش هنر و نقش اصلاحی آن در رفتارهای فردی و اجتماعی

بسیاری از فلاسفه و هنرمندان آراء متفاوتی در تعریف مفهوم و چیستی هنر عرضه داشتند. اما در مجموع می توان گفت آنچهدر انسان حس زیبایی را بیدار می کند، می تواند تعریف مناسبی برای هنر باشد، که به نظر فلاسفه نزدیک تر است. هنر درشرق و غرب تعاریف متفاوتی دارد و در هر منطقه نیز بسته به ایدئولوژی، ساختار فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی آنجا، چهرهای نو بخود می گیرد. اما در شرق، هنر با زیبایی و مباحث عرفانی و معنوی پیوند دارد. از اینرو جامعه، هنرمندان را به لحاظاخلاقی و اجتماعی جزء گروه های متعالی بشمار آورده و افکار و خط مشی ایشان را الگویی برای تعالی روح و اخلاق می داند.در این مقاله سعی شده به این سوال پاسخ داده شود که: پیوستگی هنر و اخلاق، تنها به دلیل ویژگی های شخصیتی واندیشه ی عرفانی هنرمندان است؟ یا تعالیم رفتاری آموخته شده در روند تولید محصولات متنوع هنری، خود نیز در اصلاحو تعدیل افکار و رفتار هنرمند دخیل هستند؟ این تحقیق به شیوه توصیفی- تحلیلی صورت پذیرفته و روش جمع آوریمطالب بصورت کتابخانه ای بوده است. در نهایت به این نتیجه رسیدیم که: هنرمند علاوه بر نوع نگاه عرفانی و فلسفی خود،به منظور اجرای صحیح و بی عیب و نقص یک اثر، نیاز به تمرکز و تسلط به افکار، امید به آینده، تفکر عمیق، حفظ حرمت وجلب رضایت مخاطب و... دارد که دستیابی به هر کدام از آنها مستلزم تعلیم دیدن از مدرسانی کارآزموده و تکرار و تمریندراز مدت است. این تعالیم و تمارین، شفافیت افکار، تلطیف گفتار و وقار در رفتار را به ارمغان می آورد.

کلیدواژه ها:

هنر ، تعلیم و تربیت ، اخلاق ، رفتار فردی ، رفتار اجتماعی