بررسی رابطه بین افق شغلی مدیرعامل و توانایی مدیریت در شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران

امروزه با گسترش کسب و کارها و پیچیده تر شدن محیط های سازمانی و فعالیت های تجاری ، نیاز به اتخاذ تصمیمات صحیح و کارا در حوزه های مختلف مدیریتی امری ضروری است . تصمیمات مدیران عامل مواردی مانند سرمایه گذاری ، گزارشگری سود ، پیش بینی عملکرد مالی شرکت و ... می باشد که لازمه آن داشتن توانایی مدیریتی و کارایی و اثر بخشی تصمیمات می باشد . توانایی مدیریتی به کارایی مدیران در تبدیل منابع به درآمد و سود نسبت به رقبا گفته می شود که یکی از مهم ترین ابعاد سرمایه انسانی شرکت ها محسوب می شود . مدیران همواره در تلاش اند تا بتوانند با عملکرد مطلوب خوب ، رضایت سهامداران ، هیئت مدیره و مشتریان را فراهم نمایند . لازمه عملکرد مطلوب مدیران در حوزه مدیریت سازمان ها و شرکت ها بخصوص در حوزه فعالیت های پروژه ای و سرمایه گذاری داشتن دورنمایی از آینده فعالیت هاست . در این میان افق شغلی مدیران عامل یکی از مهم ترین شاخص هایی که می تواند در توانایی مدیران و در نتیجه عملکرد آنان تاثیر گذار باشد . مدیران افق شغلی خود را مبنایی برای ورود بر پروژه های سرمایه گذاری ، ریسک پذیری بلندمدت و فعالیت های می دانند که بازدهی آنها مدت زمان بیشتری طول می کشد . لذا در این پژوهش به بررسی رابطه بین افق شغلی مدیرعامل و توانایی مدیریت در شرکت های بورس اوراق بهادار تهران پرداخته شده است . در این تحقیق از الگوی دمرچیان ( ۲۰۱۲ ) برای محاسبه تواناییمدیریت استفاده شده است و با مدل سازی رابطه بین داده های مدیران عامل ۹۲ شرکت بورسی در فاصله سال های ۹۴ تا ۹۸ رابطه بین افق شغلی مدیرعامل و توانایی مدیریت بدست آمده است .نتایج پژوهش نشان داد که بین سطح افق شغلی مدیرعامل و توانایی مدیریت در شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران رابط معنی دار وجود دارد . به این صورت که هر چه افق شغلی مدیران عامل بالاتر باشد ، توانایی مدیریت در آن شرکت بالا می رود و بالعکس هر چه مدیران عامل افق شغلی کمتری را برای سمت مدیریتی خود داشته باشند ، توانایی مدیریتی آنها پایین می آید .

کلیدواژه ها:

توانایی مدیریت ، افق شغلی مدیرعامل ، بورس اوراق بهادار