چینه نگاری زیستی و سکانسی نهشته های ائوسن میانی- بالایی در زون سنندج- سیرجان همراه با مطالعات ایزوتوپ پایدار کربن و اکسیژن

نهشته­های ائوسن در مناطق سه و زفره واقع در زون سنندج– سیرجان شامل رسوباتی از کنگلومرا، ماسه سنگ و آهک­های نازک لایه و گاها با لایه­هایی از مارن خاکستری تا زیتونی می­باشند که به ترتیب دارای ضخامتی معادل ۱۷۱ و ۴۰ متر می­باشند. نهشته­های ائوسن در منطقه سه و زفره بر روی رسوبات کرتاسه و در زیر رسوبات قم به سن اولیگوسن-میوسن می­باشند. مطالعات پالئونتولوژی نشان می­دهد که سن رسوبات در مقطع سه ائوسن پسین (پریابونین، SBZ۱۹) و در مقطع زفره ائوسن میانی– پسین (بارتونین– پریابونین، SBZ۱۸-۱۹) می­باشد. مهم­ترین فرامینیفرهای بزرگ بنتیک مقطع زفره Alveolina که نشان از عمق بسیار کم حوضه دارد و در مقطع سه Assilina  می باشد که نشان از محیطی پر استرس و غنی از موادآلی می باشد. در دو مقطع مورد مطالعه تعداد ۸ میکروفاسیس همچنین تعداد ۳ سکانس رسوبی (DS) در مقطع سه و دو سکانس رسوبی در برش زفره تعیین شده است. مدل رسوبی در نظر گرفته شده برای این توالی­ها از منطقه عمیق به کم­عمق عبارتند از محیط شلف بیرونی شامل مادستون مارنی و متعلق به منطقه بسیار عمیق شلف می­گردد. رخساره بیوکلاستیک (نومولیتید – دیسکوسکلینید) وکستون– پکستون نیز به منطقه شلف میانی تعلق دارد. رخساره­های بیوکلاستیک (روتالیدهای کوچک – میلیولید) پلوئیدال وکستون – پکستون و آلوئولینا – کاسکینولینا – دیکتیوکونوس وکستون – پکستون مربوط به شلف داخلی می­شوند. رخساره­های ساحلی نیز شامل: کنگلومرا، سندستون، سیلتستون، و ماسه­سنگ قرمز می­شوند. مطالعات ایزوتوپی اکسیژن و کربن جهت تعیین دمای قدیمه و روندهای دیاژنز بر روی نمونه­هایی با حداقل دگرسانی در این مقاطع صورت گرفته است. براساس مطالعات صورت گرفته بر روی نمونه­های سه و زفره دمای دیرینه محیط نشانگر دمای اولیه دیاژنز است و حدود ۶۵ درجه سانتیگراد در نظر گرفته می­شود. روند دیاژنز برای مقطع سه متائوریکی تا تدفینی کم­عمق و برای زفره تدفینی کم­عمق معرفی می­گردد.

کلیدواژه ها:

ایزوتوپ کربن–اکسیژن ، چینه نگاری زیستی ، چینه شناسی سکانسی ، رسوبات ائوسن ، زون سنندج – سیرجان