محدودیتها و قابلیتهای توسعه گردشگری استان اصفهان با رویکرد آمایشی مدلSwot

آمایش سرزمین به معنای بهره برداری بهینه از امکانات در راستای بهبود وضعیت مادی و معنوی در قلمرو جغرافیایی خاص است. لذا کاهش روند اجرای طرح های آمایش سرزمین، منجر به از دست رفتن فرصتهای ملی،افزایش هزینه، زمان و عدم تناسب توسعه برابر، خواهد شد از این رو طرح های آمایشی، زیربنای اساسی توسعه،هر سرزمینی محسوب می گردد. استان اصفهان به علت برخورداری از پتاسیلهای طبیعی، تاریخی، مذهبی وغیره دارای شرایط منحصر به فردی در زمینه گردشگری می باشد. بنابراین ایجاد یک روند همسو به منظور دستیابی به افقی روشن، برای توسعه پایدار و هدفمند نمودن استان با در نظر داشتن شرایط و بسترهای موجود، در محوریت توسعه، امری لازم و ضروریست. البته نکته قابل تعمق این است تا زمانی که محوریت توسعه استان اصفهان تبیین نگردد و عموم ارکان جامعه، از دولت به عنوان بخش سیاستگذار گرفته، تا سرمایه گذاران و بخش خصوصی به عنوان متولیان تحقق اهداف کلان و مردم به عنوان مبنایی ترین و تاثیرگذارترین رکن اجتماعی آن را نپذیرند و در راستای تحقق آن قدم برندارند نمی توان از ظرفیت های وسیع اقتصادی استان بهره برداری نمود و برای استان چشم انداز توسعه پایداری در نظر داشت. در این مقاله سعی شده با بررسی وضعیت گردشگری استان، به عنوان پیشنهادی برای قرار گرفتن در محوریت توسعه ی پایدار و استفاده از مدل تحلیلیSWOt با بیان نقاط قوت، ضعف، تهدیدات و فرصت ها به مطالعه تمامی وجوه، زمینه ها و بسترهای مقوله گردشگری در استان اصفهان بپردازیم .امید است با انجام چنین مطالعاتی بتوان برنامه ریزیهای اصولی را در جهت ارتقا و توسعه کشور عزیزمان ایران انجام داد.

کلیدواژه ها:

آمایش سرزمین ، استان اصفهان ، صنعت گردشگری.