آمایش سرزمین وبارگذاری متعادل صنایع(مطالعه موردی : استان چهارمحال وبختیاری)

آمایش سرزمین یکی از مطالعات و برنامه ریزی هایی است که مطابق وهمگام با محیط زیست و حفاظت از آن عمل می کند و رسیدن به توسعه پایدار رانوید می دهد. برنامه ریزی در ایران چون برمبنای نظریات سرمایه داری طراحی شده است و به همین دلیل مناطق مختلف کشور به صورت نامتعادل وناموزون توسعه یافته است و این امر یکی از دلایل افزایش تضاد مناطق در سراسر کشور ما شده است. جهت دستیابی هرچه سریعتر به توسعه پایدار، همچنین ساماندهی فضایی صنایع در کشور باید هدف اصلی، توزیع متناسب صنایع، کارآیی و بازدهی آنهابدون برهم زدن تعادل محیط زیست و منابع طبیعی باشد. بامکانیابی مناسب صنایع در پهنه یک سرزمین ، مسلما رشد اقتصادی و توسعه منطقه ای یاملی تحقق پیدا می کند. بنابراین لازم است با شناخت و مطالعه مناطق مختلف از نظر برخورداری امکانات و قابلیت های مناسب ترین مکان جهت استقرار صنایع انتخاب گردد. در این مقاله استان چهارمحال وبختیاری به عنوان نمونه موردی، بررسی شده است. استان مذکور بر اساس مطالعات آمایش کشور در رده ی مناطق کمتر توسعه یافته ی صنعتی مطرح شده است. اما از طرفی باوجود پتانسیل های قدرتمندی که در این منطقه وجود دارد می تواند به یک قطب صنعتی تبدیل گردد و از سوی دیگر واحدهای صنعتی موجود به صورت متوازن و یکسان در سطح منطقه توزیع نشده اند. تحقیق حاضر با این فرضیه مطرح شده است که: «توزیع فضایی صنایع در استان چهارمحال وبختیاری دارای آشفتگی و عدم تعادل است». این پژوهش با استفاده از روش توصیفی وآماری وبا استفاده از مدل های «محاسبه ضریب توزیع Q.D» و «محاسبه گنجایش توسعه صنعتی» به تجزیه وتحلیل موضوع پرداخته و سعی در ارائه پیشنهادات و راهکارهایی در این خصوص می باشد.

کلیدواژه ها:

آمایش سرزمین ، استقرار صنایع ، توسعه پایدار ، ساماندهی صنایع