بررسی تطبیقی مولفه های معماری پایدار در اقلیم معتدل و مرطوب ( نمونه مطالعاتی: ابنیه بومی و ZEB- NZEB)

یکی از رویکردهای معماری پایدار، بهره وری از ویژگی های آب و هوایی است که نقش برجسته ای در شکل دهی معماری آن منطقه دارد. یکی از راهکارهای مهم تحقق این رویکرد، توجه به اقلیم، طراحی همسو با شرایط اقلیمی و استفاده از پتانسیل منطقه ای معرفی شده است. اقلیم "معتدل و مرطوب" مورد مطالعه قرار گرفته است. هدف این نوشتار بررسی و ارائه راهکارها و مناسبات موثر معماری در اقلیم معتدل ایران است. این راهکارها در ۹ نمونه های بومی ایران با ۶ ساختمانهای مسکونی ZEB- NZEB در ۵ کشور مقایسه شده اند. مولفه های مورد بحث می تواند در ایران بمنظور طراحی ساختمانهایی با هدف کاهش مصرف انرژی مورد بهره برداری قرار گیرد. روش این پژوهش، به لحاظ هدف کاربردی- توسعه ای، دارای ماهیت آینده پژوهی و روش تحقیق، توصیفی-تحلیلی است. اطلاعات مورد نیاز پژوهش بصورت کتابخانه ای گردآوری شده است. مطالعه تطبیقی- کیفی حاضر، توسط روش تحلیل مورد محور، صورت گرفته است. در این پژوهش راهکارهای مبتنی بر اصول معماری پایدار در طراحی ساختمانهای مسکونی با رویکرد اقلیمی ارائه شده است. تدابیر مذکور، محصول تطبیق مولفه های ساختمانهای بومی با ساختمانهای صفر انرژی میباشد. راهکارها شامل؛ جهتگیری سمت نسیم مطلوب، سد کردن مسیر باد نامطلوب، نسبت ۶/۱: ۱ فرم وضلع، محور شرقی- غربی، بهره گیری از نور جنوب، بام شیبدار ۲ یا چند طرفه، ارتباط برون گرا با فضای سبز، ارتفاع گرفتن از سطح زمین، تهویه مکانیکی با بازشوها و استفاده از تکنولوژی در ساخت، مصالح وکنترل میباشند. با اعمال این راهکارها، میتوان دستیابی به شاخصهای معماری پایدار در ساخت خانه های مسکونی ایران را امکان پذیر نمود.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، اقلیم معتدل ، معماری بومی ، ZEB- NZEB