اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر شادکامی، سازگاری و امیدواری دانش آموزان پسر دوره دوم متوسطه مدارس شبانه روزی

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر شادکامی، سازگاری و امیدواری دانش آموزان پسر دوره دوم متوسطه مدارس شبانه روزی شهر هوراند از استان آذربایجانشرقی بود. روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی با گروه گواه و طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری و جامعه آماری دانش آموزان پسر مدارس شبانه روزی منطقه هوراند از استان آذربایجانشرقی تقریبا به تعداد ۶۰ نفر در مدارس شبانه روزی بود. به شکل نمونه در دسترس ۳۰ نفر از دانش آموزان دو مدرسه انتخاب و در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه های شادکامی آکسفورد ۲۰۰۱، سازگاری بل، ۱۹۶۱ و امیدواری اسنایدر، ۱۹۹۱ نیز برنامه درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد هیز و روز، ۲۰۰۸ بود. پرسشنامه ها در سه مرحله در مورد هر دو گروه و برنامه درمانی طی ۸ جلسه ۱ ساعته، یکبار در هفته در مورد گروه آزمایش اجرا شد. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس آمیخته اندازه گیری مکرر تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر شادکامی، سازگاری و امیدواری اثر داشته و این تاثیر در مرحله پیگیری پایدار مانده است. نتیجه گیری: از آنجا که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد منجر به انعطاف پذیری روانشناختی و تعهد فرد به انجام اعمالی میشود که زندگی را برای وی کامل، غنی و معنادار میسازد؛ میتوان از آن به عنوان روش مداخله ای موثر برای ایجاد و افزایش شادکامی، سازگاری و امیدواری مراجعان به ویژه دانش آموزان پسر مدارس شبانه روزی استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

شادکامی ، سازگاری ، امیدواری ، پذیرش ، تعهد ، دانش آموزان پسر دوره متوسطه