امکان سنجی همکاری چین و ایران در آسیای مرکزی بر پایه آراء نوواقع گرایی(نوع مقاله: پژوهشی)

استحاله شوروی و انفصال آن به موجودیت های سیاسی نوظهور، فصل جدیدی در ماهیت سیاست در مناطقی که سابقا بخشی از این ابرقدرت بودند، به وجود آورد. یکی از مهم ترین این مناطق، آسیای مرکزی بود. پیرو این بحث، چین و ایران به عنوان دو قدرت منطقه ای برای ایفای نقش در این منطقه، با وصف وجود اختلافات، رقابت ها و منافع گاها متعارض، در کنار پیوندهای تاریخی و فرهنگی با کشورهای آسیای مرکزی، مطرح شدند. آسیای مرکزی، بالقوه توانایی تبدیل شدن به میدان همکاری و تعقیب منافع همسو برای دوکشور را دارا می باشد. پس مطالعه منطقه ای، قائل شدن سه می استراتژیک از سیاست خارجی برای نگاه به شرق، باز تعریف سیاست ها و پیگیری منافع امنیتی، اقتصادی و فرهنگی مرتبط با این گستره جغرافیای و ورود جمهوری اسلامی ایران به کارزار میدانی که سالهاست تحرک چشمگیری در این حوزه نداشته است، ضرورت پیدا میکند. مدل نظری این پژوهش نوواقع گرایی است و اطلاعات و داده ها به روش کیفی و با استفاده از منابع کتابخانه ای و اینترنتی جمع آوری و به شیوه توصیفی-تحلیلی، مورد بررسی قرار خواهند گرفت.

کلیدواژه ها:

چین ، ایران ، آسیای مرکزی ، نو واقع گرایی ، ژئواستراتژیک ، ژئوپلیتیک. امنیت.