اثربخشی واقعیت درمانی گروهی بر نشانگان ضربه عشق و عملکرد کلی افراد شکست خورده عاطفی

هدف: هدف پژوهش تعیین اثربخشی رویکرد واقعیت درمانی گروهی بر نشانگان ضربه عشق و سنجش عملکرد کلی افراد شکست خورده عاطفی بود. روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی با گروه گواه، پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری یک ماهه و جامعه آماری ۸۸ دانشجوی دختر مراجعه کننده به مرکز مشاوره دانشجویی دانشگاه فردوسی مشهد در بازه زمانی آبان تا بهمن ماه ۱۳۹۵ بود. از میان آن ها ۲۰ دانشجو که نمره های مساوی یا بالاتر از نقطه برش ۱۱۵ از پرسشنامه نشانگان ضربه عشق دهقانی (۱۳۸۹) و نقطه برش ۵۰ در مقیاس سنجش عملکرد کلی انجمن روان پزشکی آمریکا (۲۰۱۳) را کسب کرده بودند؛ انتخاب و در گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. دانشجویان گروه آزمایش مداخله گروهی واقعیت درمانی ویلیام گلاسر (۱۹۹۹) را هفتگی در ۸ جلسه ۱۲۰ دقیقه ای دریافت کردند. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس مختلط با تکرار سنجش تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد که واقعیت درمانی گروهی نشانگان ضربه عشق افراد شکست خورده عاطفی را کاهش (۳۲/۲۱ =F، ۰۰۱/۰ =P)، نمره عملکرد کلی آ ن ها را افزایش داده (۳۶/۲۹ =F، ۰۵/۰ =P) و نتیجه درمان در دوره پیگیری یک ماهه پایدار مانده است. نتیجه گیری: از آنجا که واقعیت درمانی گروهی باعث افزایش مسئولیت پذیری و حس کنترل فرد بر زندگی خویش می شود و افزایش این متغیرها می تواند بر متغیرهای یادشده موثر واقع شود؛ بنابراین می توان واقعیت درمانی گروهی را روش موثری برای کاهش نشانگان ضربه عشق و افزایش عملکرد کلی افراد شکست خورده عاطفی دانست.

کلیدواژه ها:

شکست عاطفی ، ضربه عشق ، عملکرد کلی ، واقعیت درمانی