اثربخشی آموزش ذهن آگاهی بر حساسیت اضطرابی، خودپنداره و خودکارامدی تحصیلی دانش آموزان دچار نارسانویسی

هدف: هدف پژوهش تعیین اثربخشی آموزش ذهن آگاهی بر حساسیت اضطرابی، خودپنداره و خودکارامدی تحصیلی دانش­آموزان دچار نارسانویسی بود. روش: روش پژوهش شبه آزمایشی با گروه گواه و طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری دو ماهه و جامعه آماری ۱۱۴ دختر و پسر ۹ تا ۱۵ ساله دوره ابتدایی دچار نارسانویسی بود که در سال ۱۳۹۶ به مرکز اختلال های یادگیری ناحیه ۱ آموزش و پرورش شهر کرمانشاه مراجعه کرده بودند. از میان آن­ها به شکل در دسترس، ۳۰ کودک انتخاب و به شکل تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شد. ابزار پژوهش پرسشنامه های حساسیت اضطرابی ریس و مکنالی (۱۹۸۵)، خودپنداره بک، استر، اپستین و براون (۱۹۹۰)، خودکارامدی تحصیلی جینکز و مورگان ۱۹۹۹ (نقل از مظاهری و صادقی، ۱۳۹۴) و برنامه آموزش ذهن آگاهی کابات- زین (۱۹۹۲) بود که طی ۸ جلسه ۵/۱ ساعته، یکبار در هفته در مورد گروه آزمایش اجرا شد. هر دو گروه در سه مرحله به پرسشنامه های پژوهش پاسخ دادند و داده ها با استفاده از تحلیل واریانس مختلط با اندازه گیری مکرر تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد؛ آموزش ذهن آگاهی بر حساسیت اضطرابی (۴۶/۱۶ =F، ۰۰۱/۰ =P)، خودپنداره (۹۷/۵۱ =F، ۰۰۱/۰ =P) و خودکارامدی تحصیلی (۶۹/۶۹ =F، ۰۰۱/۰ =P) اثر داشته و این تاثیر در مرحله پیگیری سه ماهه پایدار مانده است. نتیجه گیری: آموزش ذهن آگاهی روش مداخله ای موثری است که با کاهش حساسیت اضطرابی، دانش­آموزان نارسانویس را قادر می­سازد که احساسات و نشانه های جسمانی و روانی خود را بپذیرند و خودپنداره و خودکارامدی تحصیلی را ارتقا دهند.

کلیدواژه ها:

حساسیت اضطرابی ، خودپنداره ، خودکارامدی تحصیلی ، ذهن آگاهی ، نارسانویسی