اساسی سازی شکلی حقوق کارگران در قانون اساسی ایران، ترکیه و کره جنوبی با نگاهی به اسناد بین المللی

حقوق کارگران در اسناد بین المللی به صورت متنوعی به رسمیت شناخته شده و استیفای این حقوق در درجه اول نیازمند اساسی سازی شکلی به معنای وارد ساختن آن ها در قوانین اساسی کشورها است. از این طریق میتوان وجه حمایتی بودن حقوق کار را لااقل تا آنجا که به حقوق اساسی مربوط میشود تضمین کرد. این اقدام در قوانین اساسی کشورها با تفاوتهایی انجام شده. این مقاله با روش توصیفی تحلیلی و با تکیه بر اسناد معتبر کتابخانه ای به مقایسه ی میزان حمایت قانون اساسی کشورهای ایران و ترکیه و کره جنوبی از کارگران پرداخته است. حقوق مورد حمایت دولت برای کارگران در قانون اساسی ایران به خوبی مطرح شده و در برخی زمینه ها همچون توجه به خودسازی معنوی و تشویق به مشارکت ایشان در آینده سیاسی کشور ممتاز است اما کره جنوبی و ترکیه به صورت جزئی تر و به روزتر به این حقوق پرداخته اند. به خصوص قانون اساسی ترکیه که با اصلاحات چندباره در سالها و دهه های اخیر به مدد الگوگیری از اسناد و مقاوله نامه های مربوط به سازمان بین المللی کار حقوق بیشتری را صراحتا برای کارگران به رسمیت شناخته است.

کلیدواژه ها:

اساسی سازی شکلی ، حقوق کارگران ، قانون اساسی ایران ، قانون اساسی ترکیه ، قانون اساسی کره جنوبی