اثرات ویتامین D بر اختلال تعادلی حرکتی ناشی از تخریب الکتریکی هسته قاعده ای مگنوسلولاریس

ویتامین D برای ثبات بسیاری از عملکردهای فیزیولوژیکی مهم است، و کمبود این ویتامین با افزایش خطر ابتلا به بیماری های متعددی از جمله مولتیپل اسکلروزیس و بیماری پارکینسون همراه است. مطالعات متعددی ارتباط بین مصرف ویتامین D و بهبود نقص شناختی مرتبط با سن را نشان داده اند. در این مطالعه تاثیر ویتامین D براختلالات هماهنگی - حرکتی موش های صحرایی نر بالغ در مدل بیماری آلزایمر با تخریب الکتریکی هسته قاعده ای مگنوسلولاریس (NBM) بررسی شده است.در این مطالعه تجربی موش های صحرایی نر نژاد ویستار به طور تصادفی به پنج گروه تقسیم شدند :(n=۷) کنترل، تخریب NBM، شاهد تخریب (ورود الکترود به NBM بدون القاء جریان الکتریکی)، تخریب + NBM حلال ویتامین D (روغن کنجد)، تخریب + NBM ویتامین .D گروه های تحت تیمار، ویتامین D و حلال را به مدت ۱۰ روز با شروع ۳ روز قبل از تخریب به صورت تزریق داخل صفاقی دریافت نمودند. سپس فعالیت حرکتی با دستگاه روتارود مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج حاصل از این مطالعه کاهش معنی دار در مدت زمان ماندن بر روی گردونه دستگاه روتارود را درگروه تخریب NBM در مقایسه با گروه کنترل نشان می دهد .(p ۰/۰۰۱) نتایج بین گروه شاهد تخریب و کنترل اختلاف معنی داری را نشان نداد. در گروه حلال ویتامین D نیز در مقایسه با گروه تخریب NBM اختلاف معنی داری مشاهده نگردید. در حالیکه گروه تخریب + NBM ویتامین D در مقایسه با گروه تخریب افزایش معنی داری را در مدت زمان ماندن بر روی گردونه دستگاه روتارود نشان داد .(p˂ ۰/۰۵)نتایج حاصل از این مطالعه نشان می دهد که ویتامین D در موش های صحرایی با تخریب هسته قاعده ای مگنوسلولاریس موجب بهبود تعادل حرکتی می گردد.

کلیدواژه ها:

هسته قاعده ای مگنوسلولاریس ، ویتامین D ، اختلالات هماهنگی-حرکتی ، روتارود