نظریه «دوستی تعالی بخش» و دلالتهای آن در بهبود رشد اجتماعی نسل نو

»دوستی»، هم یک نیاز فطری انسان و هم یک ضرورت برای زندگی اجتماعی اوست. این نیاز در دوران نوجوانی اهمیت ویژه و افزونتری دارد. پژوهش حاضر با هدف پر کردن خلا ناشی از نبود یک نظریە منقح و منسجم در موضوع دوستی در میان مطالعات اسالمی، گام در راه نظریه پردازی گذاشته و از همین رو، از روش تحقیق کیفی « نظریه پردازی داده- بنیاد» مدد گرفته است. بر همین اساس، در مرحلە کدگذاری باز برای گردآوری داده ها به شیوه اسنادی به منابع شیعی مراجعه شده است. در دو مرحلە کدگذاری محوری و کدگذاری انتخابی نیز، برای تجزیه و تحلیل یافته ها (مفهومسازی از دادهها و آرایش آنان در شکل و شمایل یک نظریه) به عنوان یک نوآوری، از الگوی مدیریت راهبردی (استراتژیک) بهره گرفته شده است. این بدان معناست که هر کدام از مقولات حاصلە نهایی به مثابە جزئی از یک عنصر الگوی مدیریت راهبردی (چشمانداز، ماموریت، خطمشی و ..) در نظر گرفته شده اند. این امر سبب شده است تا ارتباطی نظام مند و منطقی بین مفاهیم اصلی نظریه برقرار شده و متعاقبا فهم انبوهی از داده ها و آموزه ها در خصوص موضوع مقاله برای مخاطبان تسهیل گردد. حاصل تحقیق بر مبنای جوهره بنیادین دوستیابی و دوستی در دیدگاه اسلامی، »نظریه دوستی تعالی بخش» نامیده شده است

کلیدواژه ها:

دوستیابی ، دوستی ، رشد اجتماعی ، نظریهپردازی دینی ، الگوی راهبردی