فقر و اقتصاد شهری

از آغاز انقلاب صنعتی، مشکل نابرابری خدمات رسانی و مسکن ناهنجار به مثابه جنبه ای نامطلوب اززندگی شهری نمایان گشت؛ در واقع چنین روندی با عینیت یافتن جنبه های کالبدی فقر در قالب محلاتفقیرنشین و اسکان غیررسمی همراه بود که تقریبا به مش خصه اکثر شهرهای بزرگ کشورهای در حالتوسعه بدل شده است. با این وجود شهرها به مثابه گرهگاه و مکان تمرکز فعالیت و سرمایه، تضمین کنندهروند رو به رشد انباشت سرمایه و نقطه امید بقای سرمایه داری بودند که گریز از شهرنشینی را غیرممکن میساخت. در چنین روند رو به رشدی، با وجود نابرابریهای موجود در نظام اقتصادی حاکم، دسترسی بهبسیاری از فرصت های رسمی، از جمله مسکن برای بسیاری از فقرا غیرممکن شد، از این رو، راه هایغیررسمی، به عنوان تنها فرصت تامین بسیاری از نیازها مطرح شد. در حال حاضر، مسکن غیررسمی، دیگر یکفعالیت حاشیه ای غیرمعمول نیست، بلکه به رویه ای رایج در زندگی میلیون ها نفر بدل شده است. از طرفی،مسکن غیررسمی دیگر صرفا مجموعه ای نامنظم از آلونک های ناپایدار قلمداد نمی شود، بلکه شیوه ای برایخانه دار شدن هزاران خانواری است که در شهرهای بزرگ کشورهای در حال توسعه، نکته قابل توجه در اینمیان ناپایداری شهرها در تامین یک زندگی قابل قبول برای ساکنان به ویژه فقر است. در مباحث توسعه پایدار،شهرها به مثابه گره های تمرکز جمعیت و تمرکز مصرف، از اهمیت خاصی برخوردارند. در واقع پایداریشهری، مفهومی است که پس از طرح مباحث مرتبط با توسعه پایدار به منزله یک مثال واره جدید در جهانعلمی مطرح شد که به نارضایتی از نتایج توسعه و رشداجتماعی اقتصادی در شهرها ازنظر بوم شناسیشهری باز می گردد.

کلیدواژه ها:

فقر ، اقتصاد شهری ، توسعه پایدار ، سکونتگاه غیر رسمی