واکاوی ریشه های خلاقیت در آفرینش معیارهای هویت مندی در معماری معاصر ایران

آفرینش هویت، به عنوان یکی از اهرم های اصلی پیشرفت تمدن بشری در همه اعصار و در تمامی هنرها از جمله معماری مطرح بوده است. هرچند این پدیده هویت مندی بارها از طرف برپاکنندگان جنبش هیا احیای معماری تاریخی و نظریه پردازان معماری تیپولوژی مورد حمایت واقع شده است. تصور رایج امروزی در ایران از مقوله هویت مندی و زمینه های آفرینش آن، مشابه تصور عامیانه قرن نوزدهم اروپاییان از معماری است. طبیعتا در یک پیشه، تداوم از ابداع و اجرایی بودن از هنر مهمتر است و ضوابط و مقررات از نظریه ارزشمندتر با مطرح کردن معماری سنتی، باید یادآور شویم که نه تنها خلاقیت بلکه حتی «بدعت با سنت» منافات ندارد. این مقاله با هدف جستاری در یافتن ریشه های خلاقیت در معماری ایران چیست و چگونه منجر به تدوین و تداوم معیارهای احراز هویت در طی قرون متمادی شده است؟ چگونه می توان معیارهای هویت مندی در معماری معاصر ایران را بازشناخت و تداوم بخشید> نتایج نشان داد که ریشه های هویت مندی را می توان در عناصر و جزئیات معماری و همچنین در کلیات باورها و نظام های اجتماعی و روانشناختی مردمان ایران زمین در طی قرون متمادی جست و جستجوی ریشه های اولین بارقه های خلاقیت که منجر به تدوین معیارهای هویت مندی در معماری معاصر ایران شده اند، در آثار بزرگان معماری و تحلیل مصداق های برتر قابل درک و شناخت است.

کلیدواژه ها:

هویت مندی ، آفرینش معیارهای هویت ، خلاقیت ، معماری معاصر