حکمت معماری اسلامی از منظر حقیقت زیبایی و عرفان

مسئله زیبایی در نهاد همه ی انسان ها به ودیعه گذاشته شده است، بنابراین تشخیص زیبایی و رفتن به دنبال زیبایی ریشه در روح ما دارد، و در حقیقت انسان نیاز دارد که در ارتباط با زیبایی باشد. بنابراین بدون زیبایی روح در تاریکی و خشونت در ماده و در سیطره ی کمیت ها باقی می ماند، کار زیبایی با انسان در حقیقت جلب نظر اوست در جهت گسیختن از کمیات و پرداختن به کیفیات تا حیات او طراوت و معنا پیدا کند و در واقع رابطه ای که بین حقیقت و معنا با زیبایی وجود دارد از این جهت تبیین می گردد که زیبایی نمودی است از کمال و یا حقیقت. با دقت در یک اثر زیبا علاوه بر اینکه حس زیباجویی انسان اشباع به دریافت کمال نیز نائل می گردد که این امر در معماری دوران اسلامی با وجود گذشت سالیان دراز از خلق آن ها به دلیل پیوند عمیق هنرمند با معانی و حقایق ازلی مشهود است. بنابراین هرقدر رابطه بین سه مفهوم (حقیقت، زیبایی و هنر)، بیشتر و عمیق تر باشد، درک بهتر و مفیدتری از زیبایی و کمال بوجود می آید و انسان هنر مفید و انسانی را زیبا تلقی خواهد کرد و همچنین توانایی در خلق آثاری زیبا و کمال گرا و دربردارنده حقیقت مطلق را خواهد داشت.

کلیدواژه ها:

زیبایی ، حقیقت ، معماری اسلامی