بررسی نقش مدل قراردادهای نفت وگاز در انتقال فناوری به صنایع نفت و گاز ایران

فناوری یکی از ابزارآلات رسیدن به توسعه و دستیابی به آن یکی از رموز بقای توسعه است. نقش فناوری در صنعت نفت نیز از آنجهتدارای اهمیت است که منابع نفت و گاز با توجه به موقعیت تجمیع آنها به طیف گسترده ای از فنون جهت استخراج و تولید نیازمندند کهاین فناوری در دست شرکتهای بزرگ بین المللی نفتی است که با همکاری شرکتهای خدماتی و توسعه فناوری اقدام به استخراج و تولیدمنابع نفت و گاز در کشورهای فاقد یا کمتر دارای این نوع از فناوری ها مینمایند. در این مقاله با توجه به اهمیت دسترسی به این نوع ازفناوری سوالی که مطرح شد آن بود که انواع قراردادهای نفتی در ایران که تاکنون منعقد شده اند چگونه در دسترسی صنعت نفت به اینطیف از فناوری موثر بودند؟ و نتیجه ای که حاصل شد آن بود که از ابتدایی ترین قراردادهای امتیازی تا قراردادهای موسوم به IPC ضمن آنکه تلاش هایی صورت گرفته چالش هایی عمیقی نیز وجود دارد که جهت دسترسی به فناوری و انتقال آن به صنایع گاز و نفت به آنهاپرداخته است و در انتها راهکارهایی را با تجزیه و تحلیل نظرات و انتقادات صاحبنظران این صنعت، پیشنهاد داده است.

کلیدواژه ها:

استخراج صیانتی ، انتقال فناوری ، توسعه صنعت ، شرکتهای خدمات و توسعه ، قراردادهای نفتی