بررسی منطقه گرایی در آسیای جنوب شرقی از منظر نظریه سیستم تابعه

منطقه گرایی به عنوان تجلی و نمود همکاری بین المللی پس از جنگ جهانی دوم در اروپا آغاز شد. اما این فرایند به تدریج در حوزه ای جغرافیایی دیگر مانند آمریکای لاتین و آسیای جنوب شرقی گسترش یافت. بنابراین یکی از ویژگی های روابط بین الملل پس از جنگ جهانی دوم، رشد و توسعه همکاری و همگرایی منطقه ای در چهارچوب منطقه ای شدن بوده است. فرایند منطقه ای شدن پس از پایان جنگ سرد و فروپاشی شوروی تقویت و تشدید شد. به نحوی که منطقه ای شدن و منطقه گرایی که زمانی در قالب همگرایی اروپایی تعریف می شد امروز در ساختارها و سازمان هایی متعددی تبلور یافته است که نمونه بارز آن میتوان به آ.سه.آن اشاره کرد. در سالیان اخیر جنوب شرق آسیا از جمله مناطقی می باشد که به خوبی منطقه گرایی را به عنوان یک روند به خود دیده است. هدف از این نوشتار بررسی منطقه گرایی در جنوب شرق آسیا با بهره گیری از مدل نظری سیستم تابعه می باشد. برای رسیدن به این هدف، سوال اصلی پژوهش چنین می باشد که با در نظر گرفتن مدل سیستم تابعه فرایند منطقه گرایی در جنوب شرق آسیا به چه صورت می باشد؟ در همین راستا برای گردآوری داده ها مورد نیاز از هر دو روش کیفی و کمی بهره خواهیم برد. یافته های این پژوهش چنین نشان می دهد که جنوب شرق آسیا با توجه به همگرایی و همسویی موجود میان اعضاء، مداخله قدرتهای فرامنطقه ای و با بررسی ویژگی ژئوپلیتیکی این منطقه از میزان درجه بالایی از منطقه گرایی سود می برد و همچنین ازجمله مناطقی محسوب می شود که از میزان ارتباط بالا با نظام بین الملل و تاثیر پذیری کمتری از این نظام بر خوردار است.

کلیدواژه ها:

نظریه سیستم تابعه ، منطقه گرایی نوین ، جنوب شرق آسیا ، همگرایی ، آ.سه.آن