تحلیل سیاست هسته ای دولت یازدهم از منظر واقع گرایی انتقادی

اختلاف با غرب بر سر مسئله هسته ای در دولت یازدهم اهمیت فراوانی یافت به گونه ای که به منزلت هژمونیک رسیده و در صدر موضوعات دیپلماتیک جمهوری اسلامی ایران قرار گرفت. اختلافی که از سال ۱۳۸۱ شروع شده ودر دوران ریاست جمهوری خاتمی و احمدی نژاد با رویکردهای متفاوتی مواجه شد.تا اینکه دکتر روحانی توانست به یک قرارداد بین المللی با حضور اعضای دائم شورای امنیت سازمان ملل به نام" برجام" خاتمه دهد و تعامل باغرب وارد مرحله جدیدی شد. یکی از رهیافت های بررسی وقایع سیاسی ،مسئله ساختار کارگزار است که با نگاهی متفاوت به تصمیم گیری وتبیین وقایع سیاسی وبین المللی دارد.این مقاله درصدد است تا برمبنای رویکردواقع گرایی انتقادی به این سوال پاسخ دهد که: چگونه چرخش سیاست هسته ای دولت یازدهم در قالب نظریه واقع گرایی انتقادی قابل تبیین است؟ این مقاله که با بهره گیری از منابع کتابخانه ای و با روش تحلیلی توصیفی تدوین شده است بر آن است که دولت یازدهم و دکتر روحانی متاثر از ساختار نظام بین الملل،سند راهبردی چشم انداز ۱۴۰۴ وگفتمان اعتدال ، با اتخاذ راهبرد تعامل سازنده باغرب در طی مذاکرات هسته ای با کشورهای ۱ + ۵ توانست به توافقی چند جانبه به نام برجام دست یابد.

کلیدواژه ها:

ساختار کارگزار ، سیاست هسته ای ، دولت یازدهم ، واقع گرایی انتقادی