مقایسه اثر بخشی آموزش رضایت مندی جنسی و رویکرد مسترز و جانسون بر سازگاری و تعارض زناشویی زوج های دارای نارضایتی جنسی

هدف: این پژوهش با هدف تعیین اثر بخشی آموزش رضایت مندی جنسی ایرانی و رویکرد مسترز و جانسون بر سازگاری و تعارض زناشویی اجرا شد. روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی سه گروهی در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری دو ماهه بود. از میان ۶۰ زوج مراجعه کننده به دو مرکز روان شناسی و مشاوره شهر تهران در زمستان ۱۳۹۷، ۴۵ زوج به صورت هدفمند انتخاب و در دو گروه آزمایش و یک گروه گواه (هر گروه ۱۵ نفر) گمارده شدند. پرسشنامه تعارض زناشویی (ثنایی و همکاران، ۱۳۸۶) و مقیاس سازگاری زوجی (اسپانیر، ۱۹۷۶) در مراحل پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری استفاده شد. دو گروه آموزش رضایت مندی جنسی ایرانی و آموزش رویکرد مسترز و جانسون طی ۶ جلسه تحت آموزش قرار گرفتند. داده ها از طریق تحلیل واریانس مختلط با اندازه های تکرار شده و آزمون تعقیبی بونفرونی تحلیل گردید. یافته ها: نتایج نشان داد که در سازگاری زناشویی، فقط گروه آموزش رضایت مندی جنسی ایرانی با گروه گواه (۰۱/۰>p) و در تعارض زناشویی، گروه آموزش رضایت مندی جنسی ایرانی با گروه مسترز و جانسون و با گروه گواه دارای تفاوت معنادار هستند (۰۵/۰>p). همچنین فقط در تعارض زناشویی گروه آموزش مسترز و جانسون با گروه گواه دارای تفاوت معنادار بود (۰۵/۰>p). نتیجه گیری: یافته های این پژوهش نشان داد که آموزش رضایت مندی جنسی ایرانی برای کاهش تعارض و افزایش سازگاری و آموزش رویکرد مسترز و جانسون در کاهش تعارض زناشویی، آموزش های موثری هستند.

کلیدواژه ها:

آموزش رضایت مندی جنسی ایرانی ، آموزش رویکرد مسترز و جانسون ، تعارض زناشویی ، سازگاری زناشویی