نوگرایی در شعر هوشنگ ابتهاج

پژوهش حاضر به بررسی نوگرایی در شعر هوشنگ ابتهاج می پردازد. سایه از غزل سرایان نامی معاصر است که کوشیده است شعر خود را با زبانی شیوا و بیانی متناسب با موسیقی عرضه نماید. سایه در بیان دغدغه های اجتماعی از زبان نمادین بهره می گیرد. و در اشعار خود از ترکیبات و عناصر شعر نو بهره برده که زبان آن را به زبان مردمان زمانهاش نزدیک می کند. در این مقاله تلاش شده است که با ارائه تعریفی مشخص از نوگرایی، عواملی که در شعر سایه سبب ایجاد نوگرایی در اشعارش شدهاست، ارائه گردد. که در این حوزه به مقوله هایی همچون صورخیال (تشبیه، استعاره، نماد، تمثیل...)، زبان شعر و موسیقی شعر( وزن عروضی اشعار و قافیه و ردیف) سایه پرداخته است.

کلیدواژه ها:

ابتهاج ، نوگرایی ، صورخیال ، زبان ، موسیقی