تبیین جایگاه زبان اموزی در برنامه درسی ملی با تکیه بر اسناد نظام اموزش و پرورش کشور

زبان فارسی کلید فهم متون گوناگون درسی وغیر درسی و ابزار مهم برقراری ارتباط با دیگران است. هرایرانی با هرگویش محلی ومنطقه ای خاص خود، ازطریق زبان فارسی برای حفظ هویت و ملیت خود می کوشد. برهمین اساس برنامه درسی زبان آموزی در میان دیگر برنامه های درسی دوره ابتدایی از اهمیت به سزایی برخوردار است و نه تنها در تحکیم و تثبیت روابط اجتماعی موثر است بلکه یادگیری سایر مواد درسی چون ریاضی، علوم، دینی و مطالعات اجتماعی را تسهیل کرده و تعمیق می بخشد. نظام آموزشی به ویژه نظام برنامهریزی درسی کشور مسئولیت بسیار سنگینی برای تحقق این اهداف و سیاست های آموزشی دارد. به این منظور لازم است برنامه درسی زبان آموزی همواره مورد توجه مسئولان، برنامه ریزان و مجریان آموزشی قرار گیرد. یافته های علوم تربیتی به طور عام و علم برنامه ریزی درسی به طورخاص نشان میدهد که همواره باید در رویکردها و شیوه های زبان آموزی تجدید نظر شود. به کارگیری علمی و عملی اصول و معیارهای دانش برنامه ریزی درسی در مراحل طراحی، اجرا وارزشیابی، موجب تعادل در سیر منطقی آموزش و توسعه و تعمیق مفاهیم مورد نظر میشود. در نتیجه، امکان وصول به هدفهای برنامه بیشتر شده و محتوای آموزشی با نیازهای دانش آموزان و انتظارات جامعه هم سو میگردد. باتوجه به اینکه برنامه درسی آموزش زبان فارسی چند سالی نیست که تولید شده است و کتابهای بخوانیم وبنویسیم جایگاه مهمی در یادگیری دانش آموزان دوره ابتدایی پیدا کرده اند، ضرورت دارد مجریان این برنامه و مراکز مرتبط با آموزش زبان فارسی از ویژگیهای این برنامه آگاهی بیشتری کسب کنند. بکارگیری علمی و عملی اصول ومعیارهای دانش برنامه ریزی درسی در مراحل طراحی، اجرا وارزشیابی موجب تعادل درسیر منطقی آموزش وتوسعه وتعمیق مفاهیم می شود و به دنبال آن امکان تحقق اهداف و همخوانی محتوا با نیاز های مخاطبان فراهم می گردد.

کلیدواژه ها:

نوآوری ، برنامه درسی ، دوره ابتدایی