بررسی رابطه بین سازگاری اجتماعی و خودکارآمدی دانش آموزان دوره ابتدایی

سازگاری اجتماعی میزان هماهنگی فرد با شرایط محیطی و خودکارآمدی اجتماعی به معنای درک فرد از توانمندی های خود در رسیدن به معیارهای اجتماعی است. سازگاری اجتماعی بر این ضرورت متکی است که نیازها و خواسته های فرد با منافع و خواسته های گروهی که در آن زندگی میکند هماهنگ و متعادل شود و تا حد امکان از برخورد و اصطکاک مستقیم و شدید با منافع و ضوابط گروهی جلوگیری به عمل آید. با توجه به ماهیت این پژوهش که به دنبال بررسی رابطه بین سازگاری اجتماعی و خودکارآمدی دانش آموزان ابتدایی میباشد، از لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ روش، توصیفی از نوع همبستگی میباشد. جامعه مورد مطالعه پژوهش را دانش آموزان شهر مریوان تشکیل داد. که ۱۳۰ نفر به شیوه نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. در این پژوهش، برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه ی سازگاری اجتماعی سهرابی و سامانی((۲۰۱۱و پرسشنامه خودکار آمدی تحصیلی مورگان وجنکینز (۱۹۹۹) (MJSES)، استفاده شد. و پایایی آن از طریق آلفای کرونباخ محاسبه شد به ترتیب ۰/۸۲ و ۰/۸۴ بود و روایی آن از طریق نظرخواهی از اساتید و متخصصان تایید گردید. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمونهای آماری از شاخصهای آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی (کولموگرف اسمیرونوف، ضریب همبستگی پیرسون) استفاده شد. نتایج نشان داد، میزان ضریب همبستگی پیرسون سازگاری اجتماعی با خودکارآمدی دانش آموزان ( r=۰/۶۸۳ ) مقدار قوی و مثبت و دارای جهت مستقیم میباشد، یعنی با افزایش میزان سازگاری اجتماعی، خودکارآمدی دانش آموزان افزایش می یابد و بلعکس.

کلیدواژه ها:

سازگاری اجتماعی ، خودکارآمدی تحصیلی ، دانش آموزان ، مدارس.