رابطه سبک مدیریت کلاس و یادگیری خود گردان در مقطع ابتدایی مدارس شهر اسلام شهر

هدف از این پژوهش، بررسی ارتباط سبک مدیریت کلاس با یادگیری خود گردان دانش آموزان دوره ی ابتدایی بود. جامعه ی آماری پژوهش، ۴۰۸۹ نفر دانش آموزان دختر و ۳۵۰ نفر دبیران زن مدارس ابتدایی شهرستان اسلامشهر در سال تحصیلی۹۸-۹۹ بود. از میان این جامعه، تعداد ۳۵۴ نفر از دانش آموزان و ۱۸۶ نفر از دبیران با استفاده از جدول تعیین حجم نمونه کرجسی و مورگان به عنوان نمونه با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جهت جمع آوری داده ها از دو پرسشنامه ی نگرش و باورهای معلمان در مورد مدیریت کلاس مارتین و بالدوین و راهبردهای انگیزش برای یادگیری پنتریچ استفاده شد که روایی پرسشنامه ها به تایید صاحب نظران رسیده و ضریب پایایی آنها به ترتیب ۰/۶۸ و ۰/۷۶ است. داده ها با استفاده از روش های آماری توصیفی(میانگین و انحراف معیار) و روش های آمار استنباطی(ضریب همبستگی پیرسون ، آزمون t تک نمونه ای و رگرسیون چندگانه) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج به دست آمده نشان داد که بین سبک مدیریت کلاس تعاملی و مداخله گر با یادگیری خودگردان رابطه ی معنادار وجود دارد. اما بین سبک مدیریت غیر مداخله گر و یادگیری خود گردان رابطه ی معنادار به دست نیامد. تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد که سبک های مدیریت تعامل گرا و مداخله گر پیش بین معنادار یادگیری خود گردان هستند.

کلیدواژه ها:

مدیریت کلاس ، یادگیری خود گردان ، سبک مدیریت تعاملی ، سبک مدیریت مداخله گر ، سبک مدیریت غیر مداخله گر