واکاوی ارتباط میان دو معضل بحران هویت و نبود برنامه ریزی راهبردی در معماری معاصر

بی برنامگی و بی هویتی که به استناد آسیب شناسی های اخیر، دو چالش اصلی معماری معاصر قلمداد می گردند، ارتباط معینی با یکدیگر داشته که عمدتا در آسیب شناسی ها مغفول واقع شده است. و این مهم به ویژه زمانی که رویکردی راهبردی در نگاه به مسائل اتخاذ گردد، آشکار می شود. بر همین اساس پژوهش حاضر، در ذیل پارادایم فنومنولوژیسم و از طریق روش توصیفی – تحلیلی، نبود نقشه راه و برنامه ریزی بلندمدت و کلان در معماری کشور (بی برنامگی) و بحران هویت (بی هویتی) را در این عرصه نه تنها دو معضل مستقل و بی ارتباط به یکدیگر ندانسته، بلکه نسبت قابل توجهی بین ایندو برقرار می داند که هدف این تحقیق آشکار کردن آن می باشد. بی برنامگی، از عدم تقلید به بازتاب هویت حادث گشته و باعث تشدید بی هویتی موجود می گردد. و بی هویتی نیز علت اصلی بی نظمی، سردرگمی فعلی و آشفتگی وضع موجود است. به عبارت دیگر بین این دو معضل رابطه علی و معلولی برقرار بوده و موجودیت هر یک دلالت بر وجود دیگری دارد؛ از همین رو نقدی که می توان بر آسیب شناسی های دهه های گذشته از وضعیت معماری معاصر وارد داشت، این است که عموما به این دو معضل به صورت مستقل پرداخته شده و سعی شده است راه حل هایی جداگانه به این دو مشکل داده شود و از همین جهت است که عمدتا نتیجه ای مطلوب و ملموس حاصل نمی گردد. در نهایت، نتیجه حاصله این است که جهت مرتفع ساختن دو معضل مذکور باید نگاه و راه حلی واحد منظور شود تا نتیجه بخش باشد به این معنی که چنانچه پاسخی در این رابطه مدنظر می باشد، باید همزمان معطوف به هر دو معضل گردد. جهت تحقیقات آینده پیشنهاد می گردد به ریشه(ها)ی بروز این دو معضل در قالب این نگاه جدید پرداخته شود.

کلیدواژه ها:

بی برنامگی ، بی هویتی ، راهبرد ، نقشه راه ، آسیب شناسی ، معماری معاصر