بیان هندسی طرح معماری بر اساس عناصر تشکیل دهنده؛ بر پایه فرآیند ترسیم با دست (با تاکید بر معماری مدولار ایران و ژاپن)

در این مقاله به تناسبات هندسی (که به عنوان یک ابزار طراحی به خصوص در طراحی الگوی معماری اصیل ایرانی استفاده می شود) پرداخته می شود. ارزیابی بر اساس ساختار فضایی و معیارهای زیبایی در فاز مفهومی فرآیند طراحی یکپارچه شده است. تناسب دو هدف اصلی را برآورده می کند، اولا: در طراحی الگو تناسب املاء با هندسه در ارتباط است که می تواند به عنوان یک روش خود آموز تثبیت شده زیبایی شناسی در نظر گرفته شود، ثانیا: تناسبات هندسی ترتیب اولیه الگوها را تنظیم کرده و همزمان از سویی دیگر بین دو قطب نظم و تنوع و همچنین درمیان سطوخ مختلف زیبایی تعداد برقرار می کنند . الگوی هندسی در معماری، معرف تناسبات فضایی آن طر می باشد. معماری ایرانی در قالب این الگوها و تناسبات حساب شده، تجلی می یابد. با نظر به دوران باشکوه معماری ایران می توان ارتباط قوی میان معماری و تناسبات بنا را دریافت، این ارتباط را می توان در معماری غنی سایر ملل، مانند معماری مدولار ژاپنی نیز مشاهده نمود. در این مقاله سعی می شود با اشاره به عناصر این ارتباطات تنگاتنگ، قدمی هر چند کوچک در یادآوری مبانی روند طراحی به مانند معماری مفهومی گذشتگان، برداشته شود و از این طریق، اهمیت فرآیند ترسید با دست آزاد که به مرور، جای خود را به ترسیم رایانه ای می دهد را یادآوری نماید. بدین منظور به مرور اجمالی مباحث الگوی هندسی، عناصر تشکیل دهنده طرح ، طراحی مدولار و چرخه ترسیم (ترسیم - با دست) پرداخته می شود. روش تحقیق در این پژوهش، مطالعه توصیفی تحلیلی مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و اسناد و مدارک موجود می باشد

کلیدواژه ها:

الگوی هندسی ، طراحی مدولار ، تناسب ، ترسید با دست