ماهیت قرارداد فرانشیز

قرارداد فرانشیز به عنوان یکی از قراردادهای جدید در حقوق تجارت بین الملل، دارای نقش مهم و تاثیرگذاری بر اقتصاد بسیاری از کشورها بوده است. در قرارداد فرانشیز، فرانشیز گیرنده در قبال پرداخت حق امتیاز مقطوع و مستمر این حق را کسب می نماید که از روش های خاصی که تحت علامت با نام تجاری فرانشیز دهنده ثبت گردیده است، با رعایت استانداردها و رویه های صاحب امتیاز استفاده نماید و در این راستا فرانشیز دهنده با ارائه دانش فنی لازم و آموزش های مقتضی، فرانشیز گیرنده را مساعدت می نماید تا به بهترین وجه از این امتیاز استفاده مطلوب نماید. نتیجه ای که از قرارداد فرانشیز حاصل می شود، حق انتفاعی است که فرانشیز دهنده به فرانشیز گیرنده به موجب مجوز بهره برداری از سیستم فرانشیز در برابر پرداخت حق امتیاز و تعهد به رعایت اصول فرانشیز از جمله عدم رقابت مکارانه، پیروی از دستورالعمل ها و حفظ اطلاعات محرمانه شبکه فرانشیز است که از سوی فرانشیز دهنده تعیین می گردد. جنبه های حقوقی قرارداد فرانشیز نیز بسیار گسترده است گنجاندن شروط قراردادی موجب پیچیدگی این قرارداد می باشد. ویژگی که در این قرارداد نمود دارد پرداخت عوض در برابر استفاده از مجوز بهره برداری از شبکه تجارت فرانشیز است. در حقوق ایران، با توجه به اینکه قانون خاصی در ارتباط با سیستم فرانشیز وضع نشده است، این قرارداد تابع قواعد عمومی قراردادها و نیز توافق طرفین خواهد بود و به تبع آن رویه قضایی نیز در این خصوص وجود ندارد.

کلیدواژه ها:

قرارداد فرانشیز ، مالکیت فکری ، مجوز بهره برداری ، حقوق رقابت ، اسرار تجاری