تفسیر بند فسخ در قرارداد بر مبنای رویه قضائی

سال انتشار: 1400
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 219

فایل این مقاله در 11 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

GHADIRCONF06_017

تاریخ نمایه سازی: 23 مرداد 1400

چکیده مقاله:

فسخ قرارداد یکی از راه های ارادی انحلال و خاتمه ی قرارداد است؛ بعنی طرفین یا یکی از آنها این حق را دارند که در مورد بقا با از بین رفتن قرارداد تصممی بگیرند. می دانیم که در عقود جایز این حق و اختیار همیشه وجود دارد و هرکدام از طرفین می تواند هر زمان که اراده کرد، به هر دلیلی قرارداد را فسخ نماید؛ اما در عقود لازم این طور نیست و برا برهم زدن و به اصطلاح فسخ قرار داد به سبب قانونی نیاز است و طرفین جز در موارد استثنایی و مشخص که در قانون ذکر شده است، نمی توانند قرارداد را فسخ کنند. در اصطلاح حقوقی به حق فسخ قرارداد «خیار» یا «خیار فسخ» گفته می شود. واژه ی خیار به معنی اختیار است و منظور از آن اختیاری است که فرد در فسخ معامله دارد. در واقع خیار، حقی است که قانون در مواردی به یکی از طرفین عقد یا هر دوی آنها می دهد تا قراردادی را که منعقد کرده اند، برهم بزنند. این حق، نیاز به توافق و تراضی طرفین ندارد به عبارت دیگر، فسخ قرارداد، برخلاف انعقاد قرارداد، تنها به یک اراده احتیاج دارد.

نویسندگان

علیرضا خمارلو

کارشناسی ارشد حقوق خصوصی- ترم دوم