مقایسه اثر فعالیت تناوبی شدید با حرکت هم زمان، متوالی و متناوب بالاتنه و پایین تنه بر آیریزین وBDNF پلاسمای زنان چاق

هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثر فعالیت تناوبی شدید با سه مدل چیدمان؛ همزمان، متوالی و متناوب فعالیت بالاتنه و پایین تنه بر آیریزین و BDNF پلاسمای زنان چاق بود. ۱۱ زن تمرین نکرده ی چاق، ۵/۸±۳۰/۵ ساله و درصد چربی؛ ۴/۰±۳۹/۹، طی سه روز غیر متوالی، سه پروتکل روی دستگاه الپتیکال را با اعمال طرح متقاطع اجرا کردند. در پروتکل متوالی؛ پدال زدن دست، سپس پا بصورت متوالی هر کدام ۱۰ تکرار با ۹۰% وات حداکثر به مدت ۴۰ دقیقه، در پروتکل همزمان؛۱۰ تکرار پدال زدن دست با پا بصورت همزمان با ۹۰% وات حداکثر به مدت ۲۹ دقیقه و در پروتکل متناوب؛ پدال زدن دست و پا بصورت متناوب هر کدام ۱۴ تکرار با ۹۰% وات حداکثر به مدت ۲۶ دقیقه و۴۰ ثانیه، اجرا گردید. وهله های یک دقیقه ای فعالیت توسط استراحت های فعال یک دقیقه ای با ۳۰% وات حداکثر تفکیک شدند. نمونه خونی قبل و یک ساعت پس از اتمام پروتکل ها اخذ شد. نتایج تحلیل واریانس با اندازه های تکراری و آزمون تعقیبی LSD، تفاوت معناداری (p≤۰/۰۵) در مقایسه تغییرات آیریزین و یا BDNF بین پروتکل ها نشان نداد اما در پروتکل های همزمان، متوالی و متناوب به ترتیب با افزایش ۲۸/۲۴ (۰/۰۲=p)، ۲۱/۸۶ و ۱۷/۱۸ (۰/۰۳=p) درصدی سطوح آیریزین و کاهش ۰/۰۱، ۱۰/۰۸ و ۱۰/۷۶ درصدی سطوح BDNF، نسبت به مقادیر پایه روبرو بودیم. در مجموع علیرغم صرف زمان کمتر در مدل های همزمان و متناوب نسبت به مدل متوالی و درک فشار کمتر مدل متناوب نسبت به مدل همزمان، به نظر می رسد ترشح آیریزین و BDNF بیشتر متاثر از انرژی مصرفی طی ورزش باشد تا شدت، مدت و یا مدل چیدمان فعالیت عضلات.

کلیدواژه ها:

HIIE ، بالاتنه و پایین تنه ، آیریزین ، BDNF ، زنان چاق