تبیین مفهوم معماری سبز و تاثیر آن بر پایداری زیست محیطی

رابطه معماری، انسان و طبیعت در گذشته به خوبی پاسخ نیازهای جسمی و روحی انسان را برآورده می کرد که در حال حاضر توسعه صنعت و رشد تفکرات دنیا گرایانه خساراتی را به طبیعت، معماری و در نهایت خود انسان وارد نموده است. انسان همواره جزء لاینفک نظام اکولوژیک جهان می باشد که در جهت تکامل، عوامل و شرایطی در رشد و تعالی اش تاثیر گذار می باشد. انسان مجموعه پیچیده ای است از روح، ذهن و جسم. همان طور که جسم آدمی نیازمند غذا می باشد، ذهن و روح او نیز برای رسیدن به آرامش طالب عناصری است. در حوضه ی معماری، توجه به مخاطرات زیست محیطی و تاثیرات ویرانگر آن بر سلامت و حیات انسان، تاکید بر حفظ سلامت فردی و پیوند عمیق با محیط پیرامون و رضایت خاطر انسان از زندگی در ساختمان هایی که امنیت، آسایش و سلامت او را تامین می نماید سبب شکل گیری معماری پایدار گردید. در معماری پایدار، بنا به عنوان بخشی از پیکره ی محیط مجاور و طبیعت پیرامونش نه تنها سبب هدر رفتن انرژی نمی شود، انواع آلودگی های محیطی را ایجاد نمی نماید و بر سلامت انسان تاثیر منفی نمی گذارد بلکه با صرفه جویی و مصرف بهینه ی انرژی، برخورداری از مصالح همساز با اقلیم و قرار گرفتن در چرخه ی زیست بوم، در جهت تحقق اهداف توسعه ی پایدار حرکت می کند. هدف از نگارش این مقاله شناخت روش هایی برای دستیابی به معماری پایدار است که امروزه به فراموشی سپرده شده و جامعه دچار معضالتی ناگوار گشته است جهت نیل به این هدف سعی شده است مفاهیم معماری سبز، اصول و کلیات آن و همسویی آن با معماری پایدار و حرکت به سوی توسعه پایدار را بررسی نماید. برای بدست آوردن نتایج مطلوب، از شیوه های مطالعاتی، تحقیق کتابخانه ای اعم از کتاب، رساله، مقاالت و سایت ها استفاده شده است. در پایان می توان نتیجه گرفت که ساختمان پایدار عالوه بر، برآوردن نیازهای جسمی انسان ها، نیازهای روحی آنها را نیز مرتفع می سازد و در واقع نظام هایی هستند که توسعه پایدار را در سطح جامعه براساس سالمت بشر، بهره وری و رفاه، بیان می کنند.

کلیدواژه ها:

پایداری ، معماری پایدار ، معماری سبز