بررسی معماری پایدار و تاثیر آن بر حفظ انرژی در معماری بومی ایران

معماری بومی و طراحی اقلیمی ایران با شناخت فرهنگ و آداب و سنن خود و اقلیم های خود سعی در طراحی و ساخت بناهایی کرده است که کمترین استفاده از انرژی های تجدید ناپذیر را در پی داشته و نیز با ارائه روشهایی ساده و منطقی بیشترین استفاده را از انرژی های تجدید پذیر داشته است. بحران انرژی در دهه ی هفتاد میلادی و در ادامه ی آن، مشکلات زیست محیطی بر بسیاری از فعالیت های انسانی، سایه افکند و باعث شد حوزه ی طراحی معماری به عنوان یکی از عوامل موثر در مصرف بالای انرژی با چالشی سخت مواجه گردد. از این رو، مسئله ی حفظ محیط زیست، نیاز نسل های آینده و بهره گیری از انرژی های رایگان، مفهوم جدیدی را با عنوان »پایداری« در همه ی علوم، وارد نمود. توسعه پایدار تغییری محیط مدارانه در استفاده از منابع طبیعی و سمت گیری توسعه فناوری است تا با نیازهای حال و آینده سازگار باشد. در معماری پایدار که در برگیرنده مفاهیم و اصول توسعه پایدار در حوزه معماری است ساختمان نه تنها خود را با شرایط اقلیمی منطقه تطبیق می دهد، بلکه با بهره گیری از بوم شناسی ساختمان که تاکید بر قابلیت تلفیق ساختمان با عوامل محیطی دارد، سعی در نیل به کیفیات فضایی، کالبد و فرم مناسب در طراحی معماری دارد. هدف تحقیق حاضر این است که اصول معماری بومی که با مولفه های معماری پایدار تطبیق دارد و شیوه های احیاء و دوباره به کارگیری آنها تدوین گردد.

کلیدواژه ها:

معماری ، معماری پایدار ، معماری بومی ، انرژی