بررسی عوامل موثر بر پیاده سازی روش انتقال حقوق توسعه (TDR) با تاکید بر تجارب جهانی

حرکت رو به رشد ساخت و ساز در اراضی محدوده شهر ها موجبات سوء استفاده از منابع طبیعی، تاریخی، اراضی باارزش و حیاتی را بیش از پیش ممکن ساخته و باعث گسترش بی رویه شهر ها گردیده است. در نتیجه برای رسیدن به توسعه پایدار، دست یابی به روشی برای حفظ منابع طبیعی و تاریخی الزامی است. یکی از رویکردهای موجود در زمینه ایجاد تغییر در روند تبدیل کاربری اراضی کشاورزی و منابع طبیعی، تاریخی و باارزش به دیگر کاربری ها و به تبع آن کاهش و مدیریت روند تخریب آن ها، رویکرد انتقال حقوق توسعه است. ازاین رو، نوشتار حال حاضر به دنبال تبیین این رویکرد و ویژگی های آن، مزایا و معایب و در نهایت عوامل موثر بر مکان یابی برای اجرای این رویکرد است. رویکرد حاکم بر این پژوهش کاربردی است و برای جمع آوری اطلاعات از روش تحلیل داده های ثانویه (اسنادی) استفاده کرده است. یافته های تحقیق حاصل از ارزیابی نمونه های مطالعاتی نشان داد، الزامات اصلی الگوی TDR در ابتدا شامل مشارکت پذیری بالای مردم، ضمانت حقوقی و قانونی بالا، وجود ساختار و سازمان۵ اداری منسجم، محترم شمردن مالکیت خصوصی، ایجاد بانک TDR و توجه به منافع عمومی به عنوان بسترهای اولیه برای اجرای روش هستند و سایر پارامترهای عینی از جمله تراکم بالا، وجود اراضی زراعی و باغات و جنگلی مهم، هم چنین آثار و ابنیه تاریخی و بافت های با ارزش در منطقه ارسال در مقابل تراکم پایین، بالا بودن سطوح خدماتی موجود و ظرفیت بالای تاسیسات و تجهیزات شهری، تمایل به افزایش تراکم و ساخت وساز، ظرفیت بالای شبکه حمل و نقل درون شهری و حمل ونقل عمومی در منطقه دریافت از ویژگی های لازم مکان های مستعد برای اجرای برنامه می باشند.

کلیدواژه ها:

منطقه ارسال ، منطقه دریافت ، انتقال حق توسعه((TDR ، تجارب جهانی