بررسی ضمانت اجرایی نقض تعهدات طرفین در قرارداد ۲۵ ساله ایران و چین

امروزه لازمه توسعه و پیشرفت کشورها، تعاملات مبتنی بر عدالت و همکاری های دو جانبه یا چندجانبه ای است که بتواند متضمن منافع اقتصادی، سیاسی یا فرهنگی دولت ها و کشورهای طرف تعهد و توافق باشد. در اینراستا، توافق ۲۵ سال های میان کشورهای چین و ایران به امضا رسیده است که بر اساس آن، چین در قبال امتیازاتی که از صنعت نفت و گاز ایران دریافت می کند، متعهد به سرمایه گذاری در کشور ایران شده است. فارغاز اینکه این توافق نامه، واقعی یا صرف یک نمایش سیاسی جهت منافع اقتصادی و سیاسی دو کشور در جهان است، از نظر حقوقی بایستی الزام آور باشد و در صورتی که هر یک از طرفین، در اجرای صحیح و دقیق تعهدات خود کوتاهی ورزید بتواند حقوق کشور مقابل را تضمین نمود در این راستا، در این مقاله، ضمن معرفی این قرارداد و مفاد اصلی ین، مهمترین جنبه ها و روش های الزام آور کردن این توافق بین المللی بررسی شده است بر این اساس، پیشنهاد می گردد که جنبه های الزام آوری که جنبه بین المللی دارند و تحت نظر سازمان ملل یا سایر نهادهای جهانی هستند، به امضا برسد علاوه بر این، نحوه پیاده سازی این جنبه های الزام آور که در واقع ضمانت اجرایی حقوق بین الملل هستند نیز معرفی گردیده که می تواند به تعلیق، تعلیق حق رای و اخراج کشور ناقض تعهدات از سازمان ملل بیانجامد.

کلیدواژه ها:

توافق ، تعهدات بین المللی ، الزام آور ، ضمانت اجرایی ، حقوق بین الملل