تربیت شهروندی و آموزش تاریخ

امروزه مفهوم تربیت شهروندی به عنوان یکی از شاخص های کلیدی توسعه اجتماعی محسوب می شود .از آنجایی که نظام آموزش و پرورش به عنوان مهمترین نهاد رسمی، وظیفه تعلیم و تربیت نسل آینده را به عهده دارد لازم است این وظیفه خطیر را بر اساس شرایط بومی و ملی همراه با تکنولوژی های جدید در قالب استفاده کاربردی تر از درس تاریخ انجام دهد. تحقیق حاضر با روش اسنادی و کتابخانه ای از طریق تحلیل نظریه های مختلف جامعه شناسی و آموزش و پرورش به بررسی و تبیین رابطه تربیت شهروندی و آموزش تاریخ پرداخته است. تاریخ هر کشوری مجموعه آموزنده و نفیسی از تجارب نسل های گذشته است که آشنایی با آن باعث تقویت و تحکیم هویت فردی و اجتماعی است که از یک طرف با درس گرفتن از رفتارهای صحیح و اصولی گذشتگان می توان به تربیت شهروندانی وظیفه شناس و مسئولیت پذیر و در نهایت رسیدن به جامعه ای توسعه یافته دست یافت و از طرف دیگر با حذف و بازبینی رفتارهای غلط نسل پیشین ضمن آگاهی بخشی به نسل جدید روش های تربیتی صحیح تری را جایگزین نمود زیرا با درونی سازی الگوهای شهروندی می توان هزینه های کنترل اجتماعی در سال های بعد را به حداقل رسانید ومسلما میزان ماندگاری چنین آموزش هایی ازیک سو به دلایل شرایط سنی و ذهنی کودکان و نوجوان و از سوی دیگر بومی بودن الگو بسیار بالاست . البته تحقق این امر در گام اول مستلزم بها دادن به درس تاریخ و ضرورت مطالعه آن برای دانش آموزان و جوانان توس برنامه ریزان و مسئولین آموزش و پرورش است.و در گام بعدی تحلیل صحیح تاریخ و کاربردی کردن آن در تربیت شهروندانی فعال و مسئولیت پذیر بر اساس فرهنگ بومی و ملی است .

کلیدواژه ها:

تربیت شهروندی ، آموزش تاریخ ، توسعه اجتماعی ، نظام آموزش و پرورش.