بررسی رابطه دین و سیاست نزد فریقین با توجه به مفهوم امامت و خلاقیت

رابطه دین و سیاست یکی از مباحث مهم و مناقشه برانگیز در میان فیلسوفان دین و اندیشمندان حوزه سیاست است طرح سوال از چگونگی ارتباط این دو مفهوم تا پیش از ماجرای ثیقیفه و ساختار سیاسی جامعه در زنان حیات پیامبر اسلام به دیل حضر شخص ایشان هم در حوزه سیاست وهم در مورد مرجعیت دینی ایشان آشکار و هویداست. اما دستیابی به این نکته که رابطه دین و سیاست پس از ایجاد دو دستگی میان مسلمانان چگونگی بوده است، نیازند تامل در اندیشه فرق اسلامی است. در این نوشتار به بررسی نوع رابطه دین و سیاست در اندیشه کلی مکاتب «تشیع و تسنن» می پردازیم. بدیهی است که این مبحث ارتباط وثیقی با مسئله رعایت و جانشینی پس از رسول خدا دارد. از این رو به اعتقاد شیعه به عصمت امامان و وجوب نصب امام و توجه آن ها به مفهوم «امامت» به عنوان یک اصل دینی نظر کرده و نتیجه خواهیم گرفت که ایشان قائل به مرجعیت دینی و سیاسی معصوم هستند و ضمنا تفاوت دیدگاه آن ها را با مبانی سیاسی و دینی اهل سنت ذکر خواهیم نمود که به نوعی سکولاریته در سیاست عقیده دارند و در نهایت بیان می داریم که لازمه اعتقاد به اصول دین در شیعه اعتقاد به همکاری و همسویی دین و سیاست است

کلیدواژه ها:

رابطه دین ، و سیاست ، تشیع ، تسنن ، امامت ، وجوب نصب امام ، عصمت امام