تحلیل فاز بنیاد از پدیده خروج در زبان فارسی: شواهدی از گروه های اسمی و صفتی

مقاله حاضر در چارچوب برنامه کمینه گرا و نظریه فاز با روشی تحلیلی توصیفی به بررسی خروج وابسته ها از درون گروه های اسمی و صفتی می پردازد. پرسش آن است که چرا خروج وابسته ها از درون گروه های اسمی و برخی از گروه های صفتی مجاز نیست. هدف پژوهش کاربست نظریه فاز برای تحلیل خروج این وابسته هاست. با فرض قبول­عام­یافته اشتراک اسم و صفت در مشخصه دستوری [N]، در این پژوهش به دو مشخصه صرفی­­نحوی تعبیرناپذیر [uN] و [EPP] بر روی هسته­های نقشی صفتی و اسمی کوچک، یعنی a و n ، قائل می­شویم. پیشنهاد آن است که هسته a در دسته نخست از صفت­های زبان فارسی که خروج از درون متمم خود را مجاز نمی­شمارند دارای مشخصه [uN] قوی و در دسته دوم از صفت­های زبان فارسی که خروج از درون متمم خود را مجاز می­شمارند دارای مشخصه [uN] ضعیف و مشخصه [EPP] قوی است. در دسته نخست، هسته A به جایگاه هسته نقشی a جابه جا می­شود و ضمن بازبینی مشخصه [uN] قوی که بازتاب آن تظاهر کسره اضافه روی صفت است، مشخصه تعبیرناپذیر [EPP] هسته a را نیز بازبینی می­کند. در دسته دوم حرکت A  به a در بخش صورت منطقی انجام می­گیرد، اما مشخصه قوی [EPP]  بر روی هسته a مستلزم خروج از درون متمم آن در نحو آشکار می­شود. در مورد عدم امکان خروج متمم هسته­های اسمی نیز تحلیلی متناظر با دسته نخست از صفات فارسی ارائه خواهد شد.

کلیدواژه ها:

Phase theory ، Extraction ، Ezafe domain ، Phase over phase condition ، Phase impenetrability condition ، نظریه فاز ، خروج ، حوزه کسره اضافه ، شرایط فاز بر روی فاز ، شرط نفوذ ناپذیری فازها.