بررسی وضعیت فعلی و بهینه اقامتگاه های بوم گردی استان هرمزگان

عدم رشد همگن و بی توجهی به نقش اقامتگاه های بوم گردی در مناطق دارای جاذبه های طبیعی مانع توسعه متوازن گردشگری شده است. هدف پژوهش حاضر شناسایی و رتبه بندی مناطق برخوردار، نیمه برخوردار و محروم از اقامتگاه های بوم گردی در استان هرمزگان و برآورد تعداد بهینه آنها است. با توجه به تعداد فعلی اقامتگاه های بومگردی و بهره گیری از روشهای اسکالوگرام گاتمن، تاکسونومی عددی و امتیاز استاندارد شده، شهرستانهای محروم، نیمه محروم و برخوردار تقسیم بندی شدند. سپس با استفاده از مدل گرانشی، شهرهای تاثیرگذار بر تعداد اقامتگاه های بوم گردی شناسایی شدند و با استفاده از ضریب همگنی، تعداد بهینه این اقامتگاه ها به تفکیک هر شهرستان محاسبه شد. در انتها نیز با استفاده از رگرسیون خطی چندمتغیره تعداد اقامتگاه ها طی یک برنامه زمانی پنجساله پیشبینی شدند. نتایج نشان داد شهرهای بندرعباس، قشم و میناب بیشترین میزان تاثیر را بر دیگر نقاط استان داشتهاند. شهرهای بندرعباس و قشم دارای رتبه ۱ (درجه بالای توسعهیافتگی اقامتگاه ها)، حاجی آباد دارای رتبه ۲ (درجه متوسط توسعهیافتگی اقامتگاه ها) و شهر میناب دارای رتبه ) ۳ درجه پایین توسعه یافتگی اقامتگاه ها) از منظر بهره مندی از اقامتگاه های بوم گردی بودند. بیشترین اختلاف ( ۹ برابر) بین تعداد فعلی و بهینه اقامتگاه ها در شهرستانهای بندرلنگه و جاسک مشاهده شد. در رتبه سوم، شهرستان قشم است که نیاز به افزایش ۵ برابری در تعداد اقامتگاه ها دارد. کمترین اختلاف بین تعداد بهینه و فعلی اقامتگاه ها متعلق به شهرستانهای بشاگرد و ابوموسی بود.

کلیدواژه ها:

بوم گردی ، تعداد بهینه اقامتگاه ها ، اسکالوگرام گاتمن ، تاکسونومی عددی ، مدل گرانشی