زبان: از منظرابراهیم گلشنی بردعی

زبان یکی از نعمت هایی است که خداوند به انسان ارزانی داشته است ، و در پی استفاده از آن ، سعادت وشقاوت وی رقم می خورد. به همین منظوربزرگان دین ومعرفت ،تحت تاثیر قرآن و فرامین دینی ، پیوسته به بیان توصیه هایی مبنی بر حفظ و رعایت زبان نموده به گونه ای که تاثیرآن را درسروده ها ونوشته های پارسی زبان همواره می توان مشاهده نمود. یکی از این گنجینه های ارزشمند وناشناخته درزمینه تعلیم وآموزش معارف انسانی وعرفانی ، منظومه نوظهوری است درنظیره وتقابل مثنوی مولوی که توسط ابراهیم گلشنی بردعی با نام «المعنویه الخفیه» سروده شده و شاعر در ضمن آن ، علاوه برتربیت و راهنمایی طالبان حق وحقیقت به سکوت و حفظ زبان از بیهوده گویی ، سفارش و تاکید فراوان نموده ومضرات و فوائد استفاده از زبان را گوشزد می نماید. به همین منظوردراین مقاله سعی برآن شده که باتوجه به توصیه های آمده در متون دینی وادبی درخصوص زبان ، جایگاه زبان در کلام این سراینده عارف و مجهول القدر نیز بررسی گردد.

کلیدواژه ها:

گلشنی بردعی ، سکوت ، خاموشی ، عرفان ، زبان ، گفتار