مدیریت طراحی و ساخت بهینه بر روی مدفن های ضایعات ساختمانی و اجرایی

برای احداث شهرک ها، مجموعه های ساختمانی و اماکن تجاری و صنعتی بررسی و مطالعات مصالح خاکی و سنگ بستر تحت عنوان مطالعات ژئوتکنیک از اهمیت ویژهای برخوردارند. برای انتخاب نوع و چگونگی پی ها و زیرسازه این اماکن خصوصیات زمین شناسی مهندسی ساختگاه باید مورد بررسی قرار گیرد. در بسیاری از فعالیت های عمرانی، ساختگاه پروژه در اعماق سطحی متشکل از خاک های مسئله دار دستی یا خاکریزهای غیرمهندسی میباشد. اگر انباشتن خاک های ذکر شده به صورت انبوهی و بدون درنظر گرفتن تمهیدات ویژه مربوط به ضخامت خاکریزی و متراکم سازی صورت گیرد، پس از بارگذاری ناشی از ساخت و ساز، عوارضی از قبیل تغییرات حجمی، ضعف باربری و ناپایداری داخلی را به دنبال خواهد داشت. در مجموع در انواع خاکریزهای غیرمهندسی متناسب با نوع ماده متشکله آن ها، زمان و چگونگی جاگذاری، گستره آن ها در پلان و پروفیل و چگونگی فعالیت های عمرانی بر روی آن ها اقدامات ویژه بهسازی و محافظت ضروری می باشد. برای یک مجموعه ساختمانی در اطراف تهران به دلیل انباشت غیراصولی نخاله ها و در نتیجه تراکم نامناسب و طبیعت متخلخل، وقوع نشست های غیر عادی در اثر اعمال بارهای سازه ای بسیار محتمل بود، به همین دلیل اقدامات ویژه بهسازی و محافظتی ضروری میشود. همچنین با توجه به عمق قابل توجه لایه های خاک دستی، بهسازی سطحی به تنهایی کافی نبوده و می بایست روش های بهسازی نیمه عمیق و یا عمیق جهت کنترل شرایط موجود به کار گرفته میشد. در این مقاله رابطه خصوصیات زمین شناسی مهندسی ساختگاه پروژه و ارزیابی پارامترهای ژئوتکنیکی خاک های دستی بهسازی شده در انتخاب نوع و روش های بهسازی مورد بررسی قرار گرفت. روش های خاک برداری، متراکم سازی سطحی، تزریق انبوهی بستر و ریزشمع به عنوان مناسب ترین گزینه از منظر اقتصادی، فنی و اجرایی انتخاب و مورد آزمایش قرار گرفتند. در مجموع با حصول اهداف بهسازی و مقاومسازی شالوده و تامین اهداف ژئوتکنیکی، اقدامات معمول پی سازی سطحی برای زیرسازه تحقق یافت.

کلیدواژه ها:

مدیریت بهیته ، خاکریز غیرمهندسی ، مدفن ضایعات ساختمانی ، عوارض ژئوتکنیکی ، بهسازی بستر