جلوه های معشوق در اشعار هاتف اصفهانی و عاشق اصفهانی

یکی از موضوعات اساسی در ادبیات فارسی، معشوق و وصف زیبایی های آن است که در تغزلات و ادب غنایی و عرفانی نمودهای مختلف آن جلوه گر می شود. معشوق شعر فارسی چون انسان شرقی ،کلی و غیر واقع گرایانه است .شخصی و جزیی نیست و در همه ابعاد زمان و مکان حضور دارد. این معشوق در ادبیات کلاسیک فارسی محدود به چند حالت خاص است . گاه این معشوق یک امر یا شخصیتی حقیقی است که بر اثر شرایط اجتماعی ،دیدن او مشکل می نماید، گاه این معشوق یک امر اجتماعی است و حضور او در شعر سمبلی از اوضاع اجتماع است. این پژوهش قصد دارد که سیمای ترسیم شده از معشوق در شعر هاتف اصفهانی و عاشق اصفهانی را در دو قالب ویژگی های کلی ظاهری و رفتاری را مورد بررسی قرار دهد تا مشخص شود که شعر هاتف و عاشق از نظر جلوه های معشوق با دوره های قبل و بعد از خود تفاوت اساسی دارد و چقدر محیط و نگرش در مضامین موجود در شعر موثر بوده است.

کلیدواژه ها:

معشوق ، جلوه ، هاتف اصفهانی ، عاشق اصفهانی