بررسی توزیع فضایی خدمات شهری (مطالعه موردی: کلانشهر تهران)

کاستی های ارائه خدمات در شهر، ضریب برخورداری را کاهش داده و سبب بروز نوعی بیم و عدماطمینان می شود. زندگی در شرایط عدم اطمینان و محرومیت، زیاده طلبی و تحقق آن را از راه های غیرقانونی و نامشروع ترویج داده و در نتیجه نظم و نسق اجتماعی لازم برای زندگی جمعی را در هم می ریزد.این پژوهش با هدف ارزیابی نقش توزیع فضایی خدمات شهری در توسعه پایدار شهر انجام شده است و درصدد است که توزیع فضایی خدمات شهری را در ارتباط با سطح برخورداری مناطق شهری تحلیل نماید،سپس نقش آن در پایداری شهری را مورد بررسی قرار دهد. روش مورد استفاده در این پژوهش از نوعتوصیفی – تحلیلی است. یافته های حاصل از پژوهش نشان دهنده این است که توزیع فضایی خدمات وسطح برخورداری در مناطق ۲۲ گانه شهر تهران تعادل مناسبی ندارد و برخی از مناطق شهری در بعضی ازانواع خدمات، حالتی متراکم و برخوردار به خود گرفته و عده ای دیگر محروم از آن خدمات هستند. بهطور کلی محاسبات حاصل نشان دهنده توزیع فضایی نامناسب خدمات شهری در مناطق ۲۲ گانه شهرتهران است. با تکیه بر مبانی نظری پژوهش و ارتباطی که بین توزیع خدمات و توسعه پایدار شهر وجوددارد، می توان به این نتیجه رسید که توزیع نامناسب و اختلاف در سطح برخورداری یکی از مهمترینعوامل ناپایداری توسعه در کلانشهر تهران است.

کلیدواژه ها:

توزیع فضایی خدمات ، خدمات شهری ، کلانشهر تهران