وضعیت مقابله با شرایط اضطراری بعد از حادثه هسته ای TMI

پس از سال 1980 ، بعد از حوادث نیروگاه های هسته ای چرنوبیل و TMI اداره کنندگان و سازندگان نیروگاه ها بالاخص در ایالات متحده آمریکا ملزم به داشتن برنامه مقابله با شرایط اضطراری درون سایتی و برون سایتی شدند . با وجوداین که ساخت و بهره برداری نیرو گاه های هسته ای به صورت دقیق توسط گروههای مسئول موردآزمایش و نظارت قرار می گیرد ، وقوع یک حادثه هسته ای هر قدر هم دور از ذهن باشد محتمل است . خطر بالقوه یک حادثه در یک نیروگاه هسته ای دریافت تشعشع است . این تشعشع می تواند ناشی از نشت مواد رادیو اکتیو از نیروگاه به محیط باشد ، که به صورت نا محسوس و به سرعت در محیط گسترش می یابد. در زمان حاضر مدارک فنی نیروگاه ها دارای فصلی تحت عنوان Emergency planning می باشد که اهداف ، ساختار تشکیلاتی برنامه شرایط اضطراری متناسب با طراحی ها و سطوح نیاز نیروگاه ها توصیف می شود به گونه ای که همگی در محدوده تاثیر گذاری نیروگاه و در موقع خود لازم الاجرا خواهند بود . در این مقاله با توجه به عملکرد جامع مسئولین ایالتی و فدرال بعد از حادثه TMI ، جهت تدوین کامل ترین دستورالعمل ها و برنامه ها ی شرایط اضطراری نیروگاه های هسته ای ، چهارچوب کلی این برنامه ها در ایالات متحده آمریکا به عنوان یک طرح جامع مورد بررسی قرار گرفته است . اولین قدم، آمادگی برای شرایط اضطراری می باشد که خود شامل اجرای تمرینات و مانور هایی شامل اخذ تدابیر حفاظتی برای مدارس و بیمارستان ها می باشد .در برنامه های شرایط اضطراری ، مناطق شرایط اضطراری جداگانه برای هر نیروگاه معین می گردد که شامل شعاع 10 مایلی و 50 مایلی از نیروگاه می باشد . در شعاع 10 مایلی امکان پرتوگیری مستقیم ساکنان در صورت وقوع یک حادثه ی هسته ای و در شعاع 50 مایلی امکان آلودگی مواد غذایی و منابع آب در صورت وقوع چنین حوادثی می باشد . یک برنامه مقابله با شرایط اضطراری مربوط به نیروگاه هسته ای بایستی تدابیر حفاظتی همچون پناهگیری ، تخلیه و توزیع قرص یدید پتاسیم بین اهالی محدوده برنامه ریزی شرایط اضطراری در شعاع 10 مایلی نیروگاه را اعمال نماید همچنین این برنامه ها نیازمند یک سیستم هشدار سریع می باشد که شامل تهیه سیستمی برای آگاه سازی عمومی در رابطه با وقوع مشکل در نیروگاه می باشد . سطح طبقه بندی شرایط اضطراری از طریق 4 طبقه بندی ( اعلام واقعه غیر معمول، اخطار ، شرایط اضطراری در سطح سایت و شرایط اضطراری کلی) می باشد. همه سایت های نیروگاهای هسته ای بایستی برنامه های شرایط اضطراری خود را هر دو سال یکبار در قالب یک مانور هماهنگ با آژانس بین المللی انرژی اتمی و مسئولین محلی و دولتی به آزمایش بگذارند تا کارایی برنامه شرایط اضطراری و نقاط ضعف آن ارزیابی گردد . در پایان با توجه به صدمات گسترده حوادث هسته ای ، داشتن یک برنامه جامع جهت اجرا در شرایط اضطراری امری ضروری می باشد که هدف اصلی این برنامه ها به طوراخص جلوگیری از گسترش آلودگی در سوانح هسته ای و حفظ سلامت افراد و محیط زیست با استفاده از پیش آموزش های مسئولین و ساکنین نزدیک نیروگاه می باشد . سیستم های اطلاع رسانی جهت آموزش تمهیدات زمان حادثه ، تخلیه سایت و پیگیری علائم هشدار به کمک مانورهای آموزشی و تخصصی متناوب جزو اهداف اصلی آمادگی برای شرایط اضطراری می باشد . همچنین تجربه بین المللی حاکی از آن است که این آمادگی در برابر شرایط اضطراری در شرایط غیر هسته ای مانند سیل ، زلزله ، طوفان و نشت مواد شیمیایی نیز بسیار مفید و موثر واقع شده است .