مطالعه و بررسی مصادیق ایرانی طراحی فضاهای معماری برای معلولین با رویکرد توانبخشی

معلول کسی است که در اثر حادثه یا به صورت مادرزادی دارای نواقصی است که موجب اختلال در سلامت یا کارایی اش می شود. فردی کهبخشی از عملکرد جسمی و ذهنی خود را از دست داده باشد، کم توان جسمی محسوب می شود. این نوشته به معلولین جسمی- حرکتیپرداخته که در اندام های حرکتی خود دچار ضعف شده که برای تحرک نیاز به استفاده از وسایل کمکی دارند.در ایران قوانین و مقرراتی برای معلول و معلولیت وجود دارد که بخشی از این قوانین به حقوق آنها و بخشی دیگر به استاندارد سازی برایآنها مرتبط می گردد. تمامی این قوانین در جهت ارتقای توانایی و عزت نفس های آنها و پذیرش خود در جامعه و کاهش حس نا امیدی وعدم رضایت و کاهش اضطراب در آنها می باشد و در این راستا مصادیق ایرانی بسیاری برای انواع معلولین باهدف توانبخشی وجود دارد.کاربری این فضاها متفاوت و شامل مراکز فرهنگی، هنری، درمانی، ورزشی و... می باشد که شامل مکان هایی است مانند فیزیوتراپی،کاردرمانی، گفتاردرمانی، یوگا درمانی و... .در طراحی این فضاها به عوامل متعددی توجه شده که پاسخ مناسبی برای نیازهای معلولین باشد. علاوه بر توجه به اصول و ضوابط خاصطراحی برای معلولین، بر فرم و بافت و معماری آن نیز بسیار توجه شده که این توجه شامل عواملی چون نور، فضای سبز، مصالح مناسبو ارتباط مناسب فضاها با یکدیگر و ... می باشد که همه ی آنها مکمل یکدیگرند. مطالعه ی نمونه های موردی باعث می شود که ما بهبازخوردها و نتایج و مطالعات تطبیقی پی ببریم و در این مقاله به بررسی همه ی این ضوابط و عوامل موثر برای بهبود کیفیت زندگیمعلولین در این نمونه ها پرداخته می شود.

کلیدواژه ها:

مصادیق ایرانی ، معلولین ، توانبخشی ، معماری