مطالعه عملکرد خطوط افزایش سرعت موازی و لچکی و تاثیر آن بر تنگراهه در بزرگراه های شهری

امروزه تراکم در بزرگراه های شهری یکی از چالش های جدی برای مهندسین ترافیک است. یکی از نواحی که احتمال تراکم شدیددرآن وجود دارد، نواحی همگرایی و کاهش خط عبوری است، که موجب تنگراه های ترافیکی می شود. یکی از عوامل موثر در بهبود نواحیهمگرایی خط افزایش سرعت می باشد. اجزای اصلی خط افزایش سرعت شامل طول و نوع خط افزایش سرعت (دو نوع موازی و لچکی)است. در این پژوهش ناحیه همگرایی حاصل از شیبراه ورودی ۱ خطه به بزرگراه ۳ خطه توسط نرم افزار شبیه ساز Aimsun، پس ازکالیبراسیون و اعتبار سنجی مدل پایه، شبیه سازی شده و خط افزایش سرعت در ۶ طول ۵۰ الی ۳۰۰ متر و دو نوع موازی و لچکی و ۶حالت ترافیکی مختلف در شیبراه (از ۱۰۰ الی pcph ۱۶۰۰ برای هر مدل) شبیه سازی و تحلیل شد. نتایج این پژوهش نشان می دهد کهزمانی که بزرگراه سطح سرویس E را ارائه می دهد، خط افزایش سرعت موازی در حالت بحرانی (تردد بیش از pcph؛ ۱۰۰۰ در شیبراهورودی) در طول های کمتر از ۱۵۰ متر عملکرد بهتری نسبت به نوع لچکی داشته و در طول های بیشتر از ۲۰۰ متر تفاوت چندانی ندارد.همچین طول خط افزایش سرعت ۳۰۰ متر موازی و لچکی در بحرانی ترین شرایط ترافیکی (سطح سرویس E بزرگراه و pcph؛ ۱۶۰۰شیبراه) نسبت به طول ۵۰ متر به ترتیب موجب کاهش ۴۶، ۳۸ درصد تاخیر در کل شبکه شده است. طول بهینه خط افزایش سرعت درباتوجه به سرعت بزرگراه (۹۰km/h) و سرعت شیبراه (۵۰km/h) برای خط افزایش سرعت موازی و لچکی بر اساس میزان تاخیر درکل شبکه ۲۰۰ متر پیشنهاد می شود. همچنین دو عامل طول خط افزایش سرعت و تردد در شیبراه بیشترین تاثیر در نواحی همگرایی وتنگراه های ترافیکی را داشته، بطوری که کاهش طول خط افزایش سرعت و افزایش میزان تردد در شیبراه، تنگراه ترافیکی در نواحیهمگرایی را موجب می شود.

کلیدواژه ها:

تنگراه ، خط افزایش سرعت موازی ، خط افزایش سرعت لچکی ، شبیه سازی ترافیکی ، طول خط افزایش سرعت