مروری بر کاربرد میراگرها در کنترل سازه ها

میرایی، خاصیت ذاتی یک جسم می باشد که در هر سیستم درحال نوسان با جذب انرژی لرزه ای آن سیستم و تبدیل آن به شکل دیگراز انرژی، باعث کاهش دامنه ارتعاش می گردد. باتوجه به اینکه مقدار میرایی در سازه های مرسوم بسیار اندک می باشد و اتلاف انرژی باایجاد مفاصل پلاستیک در سیستم بابر جانبی صورت می گیرد، این امر محققین را بر آن داشت ابزار و تجهیزاتی را ابداع نمایند که بهواسطه خصوصیات مکانیکی آنها، با افزایش میرایی، ارتعاشات در سازه کاهش یابد. در سیستم های نوین، میراگرها ابزار کنترلی می باشندکه با افزودن آنها به سازه می توان خاصیت میرایی را با شدت بیشتری افزایش داده و سبب کاهش بازتاب سازه در یک ارتعاش آزاد گردیدو بدین طریق، از تخریب سازه جلوگیری نمود. این ابزار کنترلی با استفاده از روش های مختلف، انرژی ورودی را به تنهایی جذب ومستهلک نموده و با جاری شدن خود، پیش از تسلیم سایر اعضای اصلی در سازه شرایط ایمن و پایداری نسبت به سازه های فاقد ابزارکنترلی فراهم می آورند. از آنجایی که به کارگیری این ابزار باید براساس ضوابط آیین نامه و ارزیابی دقیق باشد، به همین دلیل لازم استبا توجه به رفتار مورد انتظار این ابزار و نیاز سازهای (طراحی یا بهسازی)، مناسب ترین و دقیق ترین روش تحلیل غیرخطی که معمولا بهصورت تاریخچه زمانی است، جهت ارزیابی عملکرد و دریافت پاسخ لرزهای مطلوب در سازه انجام شود. مطالعات نشان می دهد استفادهاز میراگرها و سایر ابزار کنترلی در سازه سبب دستیابی به سطح عملکرد بهتر و ایمنی بیشتر می گردد. از لحاظ کارایی و مکانیزم عملکرد،بهره گیری از میراگرهای غیرفعال به ویژه میراگرهای اصطکاکی بدلیل اینکه فاقد تکنولوژی پیچیده می باشند، می تواند به عنوان کاربردیترین ابزار معرفی گردد.

کلیدواژه ها:

میراگر وابسته به تغییرمکان ، میراگر وابسته به سرعت ، میراگر مستهلک کننده انرژی ، میراگر جذب کننده انرژی ، میراگر جرمی