گردشگری، ثبات سیاسی، کیفیت مقررات و توسعه اقتصادی؛ بررسی رابطه بلندمدت و کوتاه مدت در کشورهای منتخب در حال توسعه

گردشگری به یکی از مهم ترین کالاهای بخش صادرات در کشورهای توسعه یافته بدل شده است. بر سر این مساله که گردشگری نه تنها باعث افزایش درآمد تجارت بین الملل می شود بلکه فرصت های شغلی ایجاد میکند، درآمد بخش های مختلف اقتصاد را افزایش می دهد و در نهایت باعث رشد کل بخش اقتصاد می شود، تجمیع نظر وجود دارد. به همین دلیل توسعه صنعت گردشگری به یک هدف مهم برای اکثر دولت ها به خصوص در کشورهای درحال توسعه تبدیل شده است. به طور کلی، یک تفکر عمومی و به صورت گسترده پذیرفته شده وجود دارد که صنعت گردشگری می تواند نقشی بنیادین را در رسیدن کشورهای درحال توسعه به رشد و توسعه اقتصادی و اجتماعی و ایجاد اشتغال ایفا کند. این عقیده که گردشگری اگر علت اصلی ایجاد رشد نباشد، می تواند نقشی اساسی در این زمینه ایفا کند. گردشگری یک صنعت چند جانبه است. به این معنا که صنایع زیادی را درگیر می کند و محصولات شان را در بازاری بین المللی به فروش می رساند. از این روست که اقتصاددانان معمولا به بررسی تاثیرات اقتصادی توسعه گردشگری بر بخش اقتصاد می پردازند. تاثیرات صنعت گردشگری در مقایسه با سایر بخش های اقتصاد بر بخش وسیع تر و متنوع تری از جامعه تاثیرگذار است. تاکنون نظریه های پیشتاز نقش بالقوه صنعت گردشگری در پیشبرد رشد، ایجاد شغل و تولید درآمد برای دولت ها را پررنگ کرده اند. این ارتباط اقتصادی با عنوان فرضیه رشد گردشگری محور شناخته می شود. مطالعه حاضر بررسی گردشگری، متغیرهای کلان اقتصادی و رشد اقتصادی؛ بررسی رابطه بلندمدت و کوتاه مدت در کشورهای منتخب است که بازه زمانی مورد مطالعه از سال ۲۰۰۰ الی ۲۰۱۹ می باشد. نمونه مورد بررسی، منتخبی از کشورهای در حال توسعه شامل؛ ایران، مالزی، آذربایجان، مصر، اردون، کویت، قرقیزستان، مراکش، تونس، لبنان، عمان، قطر، تاجیکستان، اندونزی، عراق، عربستان و ترکیه است که اطلاعات مربوط به متغیرهای مورد بررسی در مدل برگزیده در دوره زمانی ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۹ برای آنها در دسترس باشد. با توجه به نتجیه تخمین مدل تمامی فرضیه های تحقیق به غیر از فرضیه آخر مورد تایید قرار گرفت.