بررسی عوامل حقوقی پیوستن ایران به کنوانسیون برای جلوگیری از شکنجه در سازمان ملل متحد

سال انتشار: 1399
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 205

فایل این مقاله در 17 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

LAWHAMAYESH05_099

تاریخ نمایه سازی: 14 تیر 1400

چکیده مقاله:

شکنجه یکی از مهم ترین جرایم علیه حقوق بشر و نمود رفتاری غیرانسانی است که در تمام قوانین ملی و بین المللی، به دلیل توهین به کرامت و شرافت انسانی، مورد قبح و نفرت قرارگرفته است. هم کنوانسیون منع شکنجه وهم مقررات ناظر بر شکنجه درحقوق ایران، شکنجه راعملی غیرانسانی و مغایر باکرامت وحیثیت انسان می دانند و ارتکاب آنرا منع می کنند؛ درعین حال تفاوت های زیادی، هم درتعریف وهم درمصادیق شکنجه بین حقوق ایران وکنوانسیون منع شکنجه وجود دارد. برای ریشه کن نمودن این رفتار موحش و به دور از اخلاقیات نیاز به عزم جامعه بین الملل در کنار قوانین داخلی کشورها است. هرچند در قانون اساسی ایران مطلق شکنجه اعم ازجسمی وروانی منع، شده اما در قانون مجازات اسلامی صرفا برای شکنجه بدنی مجازات تعیین شده است یکی از مهم ترین اسناد بین المللی که به ممنوعیت مطلق شکنجه اهتمام داشته است کنوانسیون منع شکنجه سازمان ملل متحد می باشد که تاکنون جمهوری اسلامی ایران در مورد پیوستن یا عدم پیوستن به آن نتوانسته است تصمیم واحدی اتخاذ نماید. این پژوهش با هدف بررسی عوامل حقوقی پیوستن ایران به کنوانسیون برای جلوگیری از شکنجه در سازمان ملل متحد می باشد. ضمن شناسایی موانع حقوق پیوستن ایران به کنواسیون برای جلوگیری از شکنجه و راه هکار های رفع این موانع نیز شناسایی شود راه حل های پیشنهادی برای رفع این موانع را می توان به استفاده از حق شرط، ارجاع به داوری، حذف برخی از مجازات خشن و استفاده از مجازات نقدی و حبس به جای مجازات قصاص و شلاق در نظر گرفت. در این پژوهش از روش توصیفی -تحلیلی و نیز روش مقایسه ای مبتنی بر مطالعه اسنادی و بهره مندی از منابع کتابخانه ای بهره گرفته ایم.

نویسندگان

آزیتا دبیری

دانشجوی کارشناسی ارشد حقوق بین الملل، واحد تهران شمال، دانشگاه آزاداسلامی، تهران، ایران

حسن صدیق

عضو هیئت علمی گروه حقوق، واحد تهران شمال، دانشگاه آزاداسلامی، تهران، ایران.