نقش سبک های یادگیری و عوامل شخصیتی بر خودکارآمدی دانشجویان

در پژوهش حاضر هدف بررسی نقش و رابطه سبک های یادگیری و ویژگی های شخصیتی با خودکارآمدی در دانشجویاندانشگاه علامه طباطبایی است. روش پژوهش حاضر با توجه به اهداف پژوهش، توصیفی و از نوع همبستگی است. دراین پژوهش جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان دانشگاه علامه طباطبایی بوده که در سال تحصیلی ۱۳۹۸-۹۹ ثبت نام وتحصیل کرده اند. نمونه مورد نظر در این پژوهش با استفاده از روش نمونه گیری طبقه ایی از کل جامعه آماری در دسترسبه تعداد ۳۰۰ نفر انتخاب شده است. افراد نمونه با استفاده از روش تصادفی انتخاب شدند و به ابزار پژوهش که عبارتبود از پرسشنامه سبک های یادگیری کلب، پرسشنامه ویژگی های شخصیتی (NEO-FFI) و پرسشنامه خودکارآمدی شرر وهمکاران پاسخ دادند. با استفاده از روش تحلیل مسیر، اثرات مستقیم و غیرمستقیم سبک های یادگیری و ویژگی هایشخصیتی بر رویکردهای پیشرفت تحصیلی و خودکارآمدی موردبررسی قرار گرفت. نتایج حاصل از تحلیل داده نشان دادکه بیشترین میزان ارتباط عامل سبک های یادگیری بر خودکارآمدی مربوط به تجربه عینی است و بیشترین میزان ارتباطعامل ویژگی های شخصیتی بر خودکارآمدی مربوط به پذیرش است و همچنین مقادیر اثرات مستقیم متغیرهای سبک هاییادگیری و ویژگی های شخصیتی بر خودکارآمدی طبق مدل برازش شده به ترتیب بدین قرار، ۰/۵۲ و ۰/۷۹ است.درمجموع، نتایج پژوهش حاضر موید آن است که توجه به سبک های یادگیری و ویژگی های شخصیتی در بهبود خودکارآمدی دانشجویان موثر است.

کلیدواژه ها:

سبک های یادگیری ، خودکارآمدی ، دانشگاه علامه طباطبایی