نقش دعا در تربیت اخلاقی و عملی کودک از منظر قرآن مجید

دعا زمانی اثربخشی قابل توجهی دارد که دعا کننده متوجه باشد چه قدرت با عظمتی را می خواند و به چه منبععظیمی متصل می شود. دراین وادی شخص داعی حتی اگریک اسم خدا را آن طور که سزاوار هست شناخته باشد میتواند او را از کوره راه ها به شاهراه اصلی هدایت کند. دعا و نیایش موجب پرواز روح به سوی ملکوت و فضای معطرمعنوی و عرفانی می شود و در ضمن دارای اثرات مطلوب و بسیار ارزشمند روحی، روانی تربیتی است که حتی دانشمندانعلوم جدید نیز مکررا به آثار مفید آن در بهداشت و سلامت جسمی اعتراف نموده اند. کودک به وسیله همین ارتباط تمامحرکات و جوانبش را همساز و هم صدا می کند تا وصول به حق به آسانی صورت پذیرد، کسی که این مسیر را یافته باشد،بی شک وسایلی فراهم می کند که کودک خویش را در همین مسیر قرار دهد. در این مقاله به بررسی نقش دعا در تربیتاخلاقی و عملی کودک از منظر قرآن مجید و نیز چگونگی استفاده از ملزومات آن در سیستم تربیت دینی فرزندانپرداخته شده است. روش انجام این پژوهش کتابخانه ای بوده؛ چنان که با مراجعه به کتابخانه های حقیقی ومجازی وبااستفاده از ابزارهای گردآوری اطلاعات وجمع بندی آنها به طبقه بندی وتبیین آنها می پردازیم و این پژوهش را تدوین می کنیم.

کلیدواژه ها:

اخلاق و عمل ، کودک ، دعا ، تربیت ، قرآن مجید